Wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 marca 2008 r., sygn. IV SA/Wa 2124/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Łukasz Krzycki, Sędziowie asesor WSA Danuta Szydłowska, asesor WSA Agnieszka Wójcik (spr.), Protokolant Artur Dral, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 marca 2008 r. sprawy ze skargi M G., I. W., J. W. na uchwałę Rady miasta W. z dnia (...) października 2006 r. nr (...) w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta W - skargę oddala

Uzasadnienie

W dniu [...] października 2006 r. Rada W. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie studium uwarunkowań kierunków zagospodarowania W.

Z treści § 1 ust.2 i 3 tej uchwały wynika, że tekst studium i rysunek studium stanowią załączniki do uchwały oznaczone numerami 1 i 2, natomiast lista uwag wniesionych do studium obejmująca uwagi nieuwzględnione przez Prezydenta W., oraz sposób rozpatrzenia tych uwag przez Radę W. jest załącznikiem nr 3 do tejże uchwały.

Po bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa, zgodnie z art. 101 ustawy o samorządzie gminnym, skargę na powyższą uchwalę wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie: M. G., I. W., J. W., reprezentowani przez radcę prawnego L. Z., domagając się stwierdzenia jej nieważności w zakresie dotyczącym nieruchomości składającej się z działek gruntu o numerze [...], [...], [...], [...] i [...] z obrębu [...], położonej w dzielnicy B.

Zgodnie z treścią studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. przyjętym zaskarżona uchwałą, część tej nieruchomości została oznaczona symbolem ZL oznaczającym zieleń leśną. Nadto dla części nieruchomości ustanowiony został zakaz zabudowy, z wyłączeniem jedynie zabudowy dla możliwości rozwoju funkcji rekreacyjnej.

Przepisy studium w tym zakresie zostały sformułowane w sposób tak precyzyjny, iż w istocie nie postawiono w nim żadnej swobody osobom, które w przyszłości będą przygotowywać miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Powyższe w ocenie pełnomocnika skarżących dowodzi, iż poprzez swoją wiążącą moc przepisy studium bezpośrednio oddziaływają na sytuację prawną skarżących, poprzez ograniczenie przysługującego im prawa własności. W wyniku wprowadzonych zakazów część nieruchomości skarżących stała się bowiem bezużyteczna z punktu widzenia przeznaczenia jej pod budownictwo mieszkaniowe,