Wyrok WSA w Łodzi z dnia 28 stycznia 2009 r., sygn. I SA/Łd 1128/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Paweł Janicki Sędziowie Sędzia NSA Bogdan Lubiński Asesor WSA Ewa Cisowska-Sakrajda (spr.) Protokolant Asystent sędziego Tomasz Naraziński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2009 r. sprawy ze skargi A Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w opłacie skarbowej od niewykorzystanych blankietów wekslowych oddala skargę.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...]r. Nr [...], na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 72 § 1 pkt 1 w związku z art. 75 § 2 pkt 1 lit. c) i art. 74a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), art.1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 5, poz. 2 ze zm.), art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (t.j. Dz. U. z 2001r. Nr 79, poz. 856 ze zm.), utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...]r. znak [...] odmawiającą A Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. stwierdzenia nadpłaty w opłacie skarbowej od niewykorzystanych blankietów wekslowych.

W uzasadnieniu decyzji, przedstawiając stan faktyczny sprawy, organ stwierdził, że A S.A. wystąpił do Prezydenta Miasta Ł. z żądaniem stwierdzenia i zwrotu nadpłaty w opłacie skarbowej od niewykorzystanych blankietów wekslowych, w kwocie 505.951 zł, wskazując jako podstawę prawną wniosku art. 72 § 1, art. 74a oraz art. 75 § 1 w związku z art. 2 § 1 pkt 3 O.p, a Prezydent Miasta Ł. wskazaną powyżej decyzją odmówił stwierdzenia nadpłaty.

Dalej podał, że A Bank nabył w okresie od VI do IX 2006 r. 8.240 sztuk blankietów wekslowych na łączną kwotę 748.800 zł, z których wykorzystał blankiety na kwotę 242.849 zł. Wnosząc o zwrot pozostałej kwoty 505.951 zł Bank wskazał we wniosku o stwierdzenie nadpłaty, że faktury są dowodem zapłaty całej tej kwoty na rzecz budżetu gminy. Organ I instancji, jak wywodził organ odwoławczy, stanowiska tego nie podzielił stwierdzając, że faktury VAT są dokumentem potwierdzającym dokonanie zakupu towaru, jakim były druki blankietów wekslowych, za które Bank zapłacił cenę wynikającą z nominału blankietu. Należne kwoty Bank przekazał przelewem na konto indywidualnego dystrybutora (7 faktur) i na konto B Oddział w Ł. (1 faktura), co dowodzi, że powyższa kwota nie wpłynęła na rachunek gminy. Powołując się na umowę z dnia 5 kwietnia 1990 r. między Ministerstwem Finansów, Ministerstwem Sprawiedliwości i Bankiem B S.A. w sprawie dystrybucji znaków opłaty skarbowej, sądowej oraz urzędowych blankietów wekslowych organ I instancji stwierdził, że obowiązek przekazywania wpływów ze sprzedaży znaków wartościowych (pomniejszonych o należne prowizje) ciążył na wyznaczonych Oddziałach Banku B S.A. Oddziały te, przed przekazaniem wpływów z opłaty skarbowej na rachunek budżetu gminy, pomniejszały je o kwotę prowizji pobraną przez punkt sprzedaży detalicznej (sprzedawca przekazywał do banku wpływy ze sprzedaży po potrąceniu należnej mu prowizji wynikającej z umowy) oraz o kwotę prowizji należnej bankowi, wynikająca z umowy w sprawie dystrybucji znaków wartościowych. Kwota przekazywanych wpływów była kwotą przekazywaną łącznie w określonych terminach. Owa zbiorcza kwota nie zawierała żadnej informacji dotyczącej poszczególnych nabywców znaków skarbowych, czy blankietów wekslowych. Zatem organ nie ma możliwości sprawdzenia na podstawie posiadanych przelewów bankowych, kiedy i w jakiej wysokości przekazywane przez Bank B S.A. wpływy dotyczyły akurat wpłat A Banku.