Wyrok WSA w Krakowie z dnia 24 listopada 2009 r., sygn. III SA/Kr 842/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Piotr Lechowski Sędziowie WSA Dorota Dąbek (spr.) WSA Bożenna Blitek Protokolant Bernadetta Szczypka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 listopada 2009 r. sprawy ze skargi J. B. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej z dnia 5 czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego skargę oddala

Uzasadnienie

wyroku WSA w Krakowie z dnia 24 listopada 2009r.

W dniu 13 kwietnia 2006r. J. B. złożył wniosek o przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego (dofinansowanie kosztów budowy).

Decyzją z dnia [...] 2009r. Nr [...] Dyrektor Zakładu Karnego odmówił przyznania J. B. pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego. W uzasadnieniu decyzji Dyrektor Zakładu Karnego podniósł, że w dniu 13 kwietnia 2006r. wniosek o przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie domu mieszkalnego jednorodzinnego w miejscowości S. złożyła również będąca funkcjonariuszem Zakładu Karnego żona J. B. - A. B. W dniu 21 kwietnia 2009r. wniosek A. B. został rozpatrzony pozytywnie i przyznano jej pomoc mieszkaniową na uzyskanie lokalu mieszkalnego (budowę domu jednorodzinnego) położonego w S., a więc w miejscowości pobliskiej miejscu pełnienia służby. Organ I instancji stwierdził, że zgodnie z § 5 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 czerwca 2003r. w sprawie pomocy finansowej przysługującej funkcjonariuszom Służby Więziennej na uzyskanie lokalu mieszkalnego, rozpatrzenie wniosków o przyznanie pomocy finansowej następuje w kolejności ich składania, a więc wniosek J. B. został rozparzony jako następny, po wniosku A. B.

W dalszej części swojej decyzji Dyrektor Zakładu Karnego wyjaśnił, iż skoro wniosek o pomoc finansową złożony przez małżonkę funkcjonariusza został rozpatrzony pozytywnie, przyznanie funkcjonariuszowi pomocy finansowej w oparciu o te same dokumenty dołączone do wniosku stanowiłoby rozstrzygnięcie dwa razy o tej samej sprawie, a na jeden lokal mieszkalny można przyznać pomoc tylko jednemu ze współmałżonków. Zgodnie bowiem z art. 85 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej funkcjonariuszowi w służbie stałej przysługuje prawo do lokalu mieszkalnego w miejscowości pełnienia służby albo w miejscowości pobliskiej, z uwzględnieniem członków rodziny określonych w art. 86. Zgodnie z art. 86 ust. 1 przy przydziale lokalu uwzględnia się małżonka funkcjonariusza. Prawo do lokalu określone w w/w art. 85 doznaje jednak ograniczenia w sytuacji określonej w art. 91 tej ustawy, który określa przypadki, kiedy funkcjonariuszowi nie może być przydzielony lokal mieszkaniowy. Przyznanie funkcjonariuszowi tej pomocy w trybie art. 90 ust. 1 cyt. ustawy powoduje po stronie Służby Więziennej wygaśnięcie obowiązku zapewnienia funkcjonariuszowi przysługującego mu mieszkania. Gdy oboje małżonkowie są funkcjonariuszami uprawnionymi do lokalu mieszkalnego, to z zasady ich uprawnienia mogą być realizowane przez przydział jednego lokalu mieszkalnego z uwzględnieniem przysługujących norm powierzchni. Zrealizowanie prawa do lokalu w formie zastępczej, tj. przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego jednemu z małżonków powoduje wygaśniecie tego prawa w stosunku do drugiego z małżonków. Gdyby przyjąć przeciwne rozumowanie, na podstawie art. 85 cyt. wyżej ustawy małżonkom funkcjonariuszom trzeba by było przydzielać dwa lokale mieszkalne.