Wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 marca 2010 r., sygn. III SA/Wa 1409/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Bożena Dziełak, Sędziowie Sędzia WSA Maciej Kurasz (sprawozdawca), Sędzia WSA Jolanta Sokołowska, Protokolant Ewa Chojnacka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 marca 2010 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia w zakresie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. oddala skargę

Uzasadnienie

1. Na podstawie przedłożonych przez Dyrektora Izby Skarbowej w W. akt z postępowania podatkowego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przyjął, że p. M. K. (dalej powoływany jako "Skarżący" lub "Strona") w 2007 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie doradztwa podatkowego i finansowego, usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. W 2007 r. uzyskiwał przychody z działalności wykonywanej osobiście w zakresie wydawania opinii, stawiennictwa na rozprawach sądowych jako biegły sądowy w sprawach zleconych przez sądy powszednie.

2. W dniu 28 kwietnia 2007 r. złożył zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-36 wykazując zobowiązanie podatkowe w kwocie zero złotych. W okresie od dnia 8 lipca 2008 r. do dnia 29 lipca 2008 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. przeprowadził kontrolę podatkową w zakresie sprawdzenia rzetelności deklarowania przez Skarżącego przychodów i kosztów uzyskania przychodów, w szczególności z tytułu działalności wykonywanej osobiście oraz zasadności dokonanych odliczeń od dochodu oraz od podatku za 2007 r.

3. W wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego Naczelnik Urzędu Skarbowego W. w dniu [...] stycznia 2009 r. wydał decyzję, w której określił Stronie wysokość zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 rok w kwocie 1.977,00 zł przy nadpłacie w tym podatku wynoszącej 12.703,00 zł. W przedmiotowej decyzji organ pierwszej instancji stwierdził, że dokonany przez Skarżącego podział kosztów uzyskania przychodu na działalność gospodarczą oraz działalność wykonywaną osobiście nie odpowiada stanowi faktycznemu i na podstawie dokumentów źródłowych oraz zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów dokonał przyporządkowania zaewidencjonowanych w księgach wydatków związanych z usługami wykonywanymi przez doradcę podatkowego oraz czynnościami biegłego sądowego. Organ podatkowy podzielił łączną kwotę poniesionych kosztów w ten sposób, że koszty związane bezpośrednio z jednym źródłem odniósł do tego źródła natomiast koszty pośrednie (dalej określane również jako "wspólne", "mieszane"), których nie można było jednoznacznie przyporządkować do konkretnego źródła przychodów rozdzielił na oba źródła przychodów Skarżącego zgodnie z regułą wynikającą z art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. dalej jako "u.p.d.f."), tj. według procentowego wskaźnika przychodów z danego źródła przychodów w ogólnej kwocie przychodów. Ostatecznie organ podatkowy pierwszej instancji ustalił koszty uzyskania przychodów z działalności wykonywanej osobiście w kwocie 69.180,43 zł, którą stanowi suma 1.710,30 zł kosztów uzyskania bezpośrednio związanych z przychodami z tego źródła oraz części - 30,03% kosztów mieszanych wynoszących 67.470,13 zł. Ponadto organ podatkowy ustalił koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej na kwotę 46.807,46 zł (suma kwot 17.850,36 zł kosztów uzyskania bezpośrednio związanych z przychodami z tego źródła oraz 28.957,10 zł tj. części - 69,97% kosztów mieszanych) stwierdzając jednocześnie ich zaniżenie o kwotę 20.159,76 zł. W konsekwencji Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził zawyżenie przez Skarżącego kosztów uzyskania przychodów z działalności wykonywanej osobiście o kwotę 21.200,41 zł z czego kwotę 20.159,76zł wynikającą z zastosowania wskaźnika procentowego zaliczono do kosztów uzyskania działalności gospodarczej natomiast kwotę 1.040,65 zł (dalej część kosztów kalkulacyjnych) wyłączono z kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 u.p.d.f. wobec nie przedłożenia dowodów potwierdzających poniesienie przedmiotowych wydatków. Naczelnik Urzędu Skarbowego przywołując treść przepisów art. 22 ust. 9 pkt 4, art. 22 ust. 10 i art. 22 ust. 1 u.p.d.f. wyjaśnił, że w odniesieniu do przychodu z tytułu działalności wykonywanej osobiście procentowa norma kosztów uzyskania wynosi 20 % uzyskanego przychodu. Jednakże, podatnicy osiągający ww. przychody mogą zastosować koszty w wysokości kosztów faktycznie poniesionych, jeżeli udowodnią, że koszty te były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej. Jednocześnie organ podatkowy pierwszej instancji podniósł, że koszty wynagrodzenia pracowników oraz zużycia materiałów eksploatacyjnych w tym zakupu energii (które to podatnik uwzględnił w kosztach kalkulacyjnych) zostały zaewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów na podstawie dowodów ich poniesienia i rozliczone jako koszty biegłego sądowego zgodnie z art. 22 ust. 3 ww. ustawy.