Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 24 czerwca 2010 r., sygn. II SA/Ol 59/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędziowie Sędzia WSA Hanna Raszkowska Sędzia WSA Katarzyna Matczak (spr.) Protokolant Jakub Borowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi H. O. na decyzję Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie wymeldowania I oddala skargę II zasądza od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na rzecz radcy prawnego J. S. kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) powiększoną o należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu.

Uzasadnienie

W dniu 17 sierpnia 2009r. A.G. wystąpiła z wnioskiem o wymeldowanie H.W.O. zamieszkałej w miejscowości I. przy ul. "[...]". Podała, że jest właścicielem tej nieruchomości, co potwierdza załączony wypis z księgi wieczystej. Wyjaśniła, że w dniu 7 sierpnia 2009r. została wykonana przez komornika w obecności policji eksmisja ww. z jej lokalu. Pani O. nie zamieszkiwała w nim od października 2008r.

Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w tej sprawie Wójt Gminy decyzją z "[...]" Nr "[...]" orzekł o wymeldowaniu H.O. z miejsca zameldowania na pobyt stały w miejscowości I. ul. "[...]", gm. I. Jako podstawę prawną decyzji wskazano art. 15 ust. 2 ustawy z 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych oraz art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego. W uzasadnieniu wskazano, iż wobec wniosku A.G. wszczęto postępowanie w przedmiocie wymeldowania H.W.O. z pobytu stałego w miejscowości I. przy ul. "[...]". Podano, iż w dniu 7 sierpnia 2009r. dokonano eksmisji wymeldowanej ze spornego lokalu będącego własnością Pani G. Eksmisję wykonano bez obecności eksmitowanej strony, pozostałe jej rzeczy złożone zostały w jednym pomieszczeniu. Ustalono w toku przesłuchania, iż A.G. nabyła sporną nieruchomość w styczniu 2008r. w drodze licytacji prowadzonej przez komornika sądowego. Wskazała aktualny adres pobytu Pani O. w W. przy ul. "[...]". Przesłuchani w sprawie świadkowie I.G. oraz S.O. potwierdzili, iż H.O. nie zamieszkuje w miejscu zameldowania od dłuższego czasu. Brat S.O. podał, iż od około jednego roku. Z informacji uzyskanej z Komendy Powiatowej Policji w D. wynika, że Pani H.O. nie zamieszkuje pod wskazanym adresem od ok. 1 roku, jak również potwierdzono przeprowadzenie przez komornika eksmisji tej osoby w dniu 7 sierpnia 2009r. W sprawie wezwana została w celu przesłuchania pani H.O. lecz nie stawiła się na wezwanie przedkładając jedynie dwukrotnie swoje wyjaśnienia na piśmie. Podała, iż sporna nieruchomość należała kiedyś do jej rodziców. W piśmie z 2 października 2009r. stwierdziła, iż nie opuściła budynku przy ul. "[...]" w I. lecz uciekła z domu w dniu 8 listopada 2008r. W budynku tym znajdują się jej rzeczy osobiste. Wyjaśniła, iż na co dzień znajduje się w różnych miejscach u rodziny i pobyt ten ma charakter odpoczynku. Swojego centrum życiowego nigdzie nie przenosiła, ponieważ nie posiada dłuższego miejsca pobytu i zamieszkania. Nadto wskazała, że nie zgadza się z treścią orzeczeń zapadłych w sprawie cywilnej w Sądzie Rejonowym w D. (dalej: SR w D.) i Sądzie Okręgowym w E. (dalej: SO w E.). Organ po ustaleniu okoliczności sprawy wyjaśnił, że z ugruntowanego orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, iż eksmisja z lokalu jest na gruncie art. 15 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych zrównana z dobrowolnym i trwałym opuszczeniem lokalu oraz uzasadnia orzeczenie o wymeldowaniu takiej osoby z lokalu, z którego została eksmitowana. Przytoczono treść orzeczeń sądu w tym przedmiocie tj. wyrok NSA z dnia 6 lutego 2003r. sygn. V SA 1398/02, wyrok NSA z 6 października 2005r. sygn. II OSK 65/05, wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 maja 2008r. sygn. IV SA/Wa 2235/07. Wyjaśniono także, iż organ administracji publicznej orzekający w sprawie nie jest uprawniony do weryfikacji orzeczeń sądów powszechnych będąc jednocześnie związany nimi w sprawach administracyjnych. Wobec wykonanej eksmisji z lokalu dalsze postępowanie dowodowe należało zatem uznać za niecelowe. Na zmianę stanowiska w sprawie nie ma wpływu okoliczność, iż strona eksmitowana pozostawiła w lokalu rzeczy osobiste, skoro z orzeczenia sądu wynika, iż nawet pozostawienie rzeczy osobistych w lokalu nie świadczy o skoncentrowaniu spraw życiowych w spornym lokalu - wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 stycznia 2009r. sygn. III SA/Gd 360/08.