Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 22 września 2010 r., sygn. III SA/Po 13/10

Dnia 22 września 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirella Ławniczak Sędziowie WSA Walentyna Długaszewska (spr.) WSA Szymon Widłak Protokolant: st. sekr. sąd. Janusz Maciaszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 września 2010 roku przy udziale sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty z tytułu opłaty skarbowej I. uchyla zaskarżoną decyzję II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana /-/Sz. Widłak /-/M. Ławniczak /-/W. Długaszewska

Uzasadnienie

S. K. S., prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą A. w O. W., zwróciła się do Urzędu Miejskiego z wnioskiem o zwrot opłaty skarbowej w kwocie 2.020,00 zł., pobranej za wydanie zaświadczeń VAT - 25 potwierdzających brak obowiązku uiszczania podatku od towarów i usług w latach 2004-2008.

Prezydent Miasta decyzją z dnia 16 lipca 2009 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 207 i art. 210 w związku z art. 72 § 1 pkt 1, art. 73 §1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2006 r. Nr 225, poz. 1635 że zm.), odmówił stwierdzenia nadpłaty z tytułu opłaty skarbowej w wysokości 2.020,00 zł.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpoznaniu odwołania, decyzją z dnia 7 września 2009 r., nr [...] uchyliło zaskarżoną decyzję w całości oraz stwierdziło nadpłatę z tytułu opłaty skarbowej w wysokości 2.020,00 zł. wraz z oprocentowaniem od dnia 24 czerwca 2009 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że przepis art. 105 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w związku z załącznikiem do ustawy z dnia 9 grudnia 2000 r. o opłacie skarbowej, część III ust. 10 a, narusza przepis art. 90 ust. 1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, mówiący o zakazie dyskryminacji jakichkolwiek towarów w obrębie Wspólnoty Europejskiej. W ocenie organu pomiędzy przepisami krajowymi i prawem wspólnotowym zachodzi sprzeczność, która winna być zgodnie z zasadą pierwszeństwa i bezpośredniego stosowania, rozstrzygnięta poprzez zastosowanie prawa wspólnotowego. Zdaniem Kolegium powyższe oznacza, że organ podatkowy dokonując poboru opłaty skarbowej, winien był uwzględnić z urzędu treść art. 90 TWE, czego w niniejszej sprawie nie uczynił. Ostatecznie organ odwoławczy stwierdził, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego, poprzez niezastosowanie przepisu art. 90 ust. 1 TWE.