Wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 września 2010 r., sygn. II SA/Wa 282/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Góraj, Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska (spr.), Olga Żurawska - Matusiak, Protokolant Marek Kozłowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2010 r. sprawy ze skargi C. S. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną sportową - oddala skargę -

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] , wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i 268a kpa oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust.1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania C. S., reprezentowanego przez pełnomocnika, adw. W. G., Komendant Główny Policji utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] września 2009 r. nr [...] cofającą pozwolenie na broń palną sportową.

W uzasadnieniu organ podał, że organ I instancji powyższą decyzję wydał w wyniku ponownego postępowania administracyjnego w związku z uchyleniem przez Komendanta Głównego Policji decyzji dnia [...] czerwca 2009 r., nr [...] poprzedniej decyzji tego organu z dnia [...] kwietnia 2009 r., nr [...] . Organ odwoławczy uznał bowiem, że organ I instancji w toku postępowania w sprawie cofnięcia C. S. pozwolenia na broń palną sportową uchybił rażąco zasadom procedury administracyjnej, tj. art. 7 i 77 § 1 kpa.

Po przeprowadzeniu ponownego postępowania organ I instancji wydał decyzję z dnia [...] września 2009 r. nr [...] i uznał, że uzupełniony materiał dowodowy nie daje podstaw do innego rozstrzygnięcia sprawy strony, niż cofnięcie C. S. pozwolenia na broń palną sportową. W uzasadnieniu stanowiska organ I instancji wskazał, m. in., iż dopuszczenie się przez stronę niezasadnego uśmiercenia, objętego ochroną zwierzęcia w sposób niehumanitarny, pozostaje w oczywistej sprzeczności z celem, do jakiego zostało przyznane pozwolenie na broń. Organ ten uznał, że ta okoliczność nakazuje zaliczyć C. S. do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.