Wyrok WSA w Łodzi z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. III SA/Łd 564/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Rutkowska Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska Sędzia NSA Janusz Nowacki (spr.) Protokolant Asystent sędziego Agata Brolik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi S. T. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...], znak [...] Prezydent Miasta [...] na podstawie art. 104 k.p.a. w związku z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 roku o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, póz. 993 ze zm), orzekł o wymeldowaniu S. T. z miejsca pobytu stałego mieszczącego się w B. przy ul. [...] lok nr [...]. W uzasadnieniu decyzji organ administracji wskazał, iż analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadków i przeprowadzonej kontroli meldunkowej wykazała, że S. T. opuściła miejsce stałego pobytu w lutym 2009 roku z powodu konfliktu i znęcania się męża - M. T. Sprawa o znęcanie została umorzona ze względu na brak istotnych dowodów. W sierpniu 2009 roku nastąpiło rozwiązanie poprzez rozwód związku małżeńskiego S. T. z M. T. Sąd ustalił wobec stron sposób korzystania ze wspólnego mieszkania, z którego S. T. nie skorzystała bowiem od lipca 2009 roku przebywa w Anglii, gdzie posiada stałe zatrudnienie i koncentruje swoje centrum życiowe. Fakt natomiast utrudniania dostępu do mieszkania, który zgłaszała policji przed lipcem 2009 roku nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Z informacji bowiem Komendy Powiatowej Policji w B. wynika, że w okresie od stycznia 2009 roku do dnia 23 marca 2010 roku w przedmiotowym lokalu była odnotowana tylko jedna interwencja z powodu konfliktu pomiędzy małżonkami zakończona pouczeniem stron. Mając zatem na uwadze poczynione ustalenia faktyczne organ podkreślił, iż S. T. dobrowolnie i trwale opuściła miejsce pobytu stałego, co obligowało organ do orzeczenia o wymeldowaniu. Ewidencja ludności bowiem, jak podkreślił organ, służy wyłącznie zbieraniu informacji w zakresie danych o miejscu zamieszkania i pobytu, a więc rejestracji stanu faktycznego, a nie stanu prawnego. Nie jest ona formą kontroli nad legalnością zamieszkania i pobytu. Oznacza, to, iż wszelkie inne prawa wynikające z tytułu posiadania lokalu, mogą być jedynie przedmiotem postępowania przed sądem powszechnym, gdyż sam fakt zameldowania osoby w danym lokalu sam przez się nie rodzi żadnych praw majątkowych do niego, tak jak fakt wymeldowania żadnych praw i związanych z nimi roszczeń nie pozbawia.