Wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 lutego 2011 r., sygn. V SA/Wa 1789/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Jolanta Bożek, Sędzia WSA - Piotr Kraczowski, Sędzia WSA - Beata Krajewska (spr.), , Protokolant sekretarz sądowy - Marcin Woźniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2011 r. sprawy ze skargi D. w W. na postanowienie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia ... maja 2010 r. nr ... w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu ... sierpnia 2009r., D. z siedzibą w W. zwróciła się z wnioskiem o wydanie zaświadczenia o pomocy de minimis na wydatek poniesiony w dniu ... sierpnia 2009r. w kwocie ... zł. Do wniosku strona dołączyła dokumentację potwierdzającą dokonanie wydatku tj. kserokopie faktury oraz wyciąg bankowy.

W piśmie z ... stycznia 2010r. S. wyjaśniła, że zakup... w hali produkcyjnej jest dostosowywaniem miejsca pracy do potrzeb osoby niepełnosprawnej, pracownik objęty programem choruje na ... , a zbyt wysoka temperatura powodowała złe samopoczucie, zmęczenie i zawroty głowy. S. podała ponadto, że zgodnie z oceną komisji rehabilitacyjnej istniała konieczność poprawy warunków pracy poprzez zamontowanie ... w hali produkcyjnej w celu zmniejszenia temperatury panującej tam w czasie lata, pomimo wymiany okien i zainstalowania rolet.

Postanowieniem z ... marca 2010r. Zastępca Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (w skrócie: PFRON) odmówił S. wydania zaświadczenia o pomocy de minimis na kwotę ... zł. tj. ... euro.

W uzasadnieniu postanowienia organ I instancji wskazał, że zakup i montaż systemu wentylacji kanałowej (I etap) na podstawie Indywidualnego Programu Rehabilitacji pracownika niepełnosprawnego, nie jest bezpośrednio związany z utworzonym IPR, gdyż wpłynie na poprawę komfortu pracy wszystkich pracowników zatrudnionych w hali produkcyjnej, nie ma więc podstaw do obciążania rachunku zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych wnioskowaną przez stronę kwotą, ponieważ indywidualne programy rehabilitacji nie mogą stanowić pretekstu do dokonywania inwestycji związanych z modernizacją zakładu pracy.