Wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 czerwca 2011 r., sygn. V SA/Wa 673/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Beata Krajewska (spr.), Sędzia NSA - Piotr Piszczek, Sędzia WSA - Joanna Zabłocka, Protokolant starszy specjalista - Sylwia Wojtkowska-Just, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 czerwca 2011 r. sprawy ze skargi I. J. na decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] znak [...] w przedmiocie odmowy przyznania pomocy finansowej ze środków z budżetu Unii Europejskiej; 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na rzecz I. J. kwotę 440 zł (czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego, w tym 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 października 2009 r., sygn. V SA/Wa 619/09, w sprawie ze skargi I. J. na decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania pomocy finansowej z budżetu Unii Europejskiej wyrokiem z dnia 10 lutego 2011 r., sygn. II GSK 124/10, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż Sąd I instancji, naruszając przepis art. 21 ust. 3 ustawy o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich, stanął na stanowisku, że to organ zobligowany jest do ustalenia, czy "wnioskodawca władał gospodarstwem rolnym wchodzącym w skład spadku, a w szczególności czy miał wyodrębniony fizycznie obszar gruntu (o powierzchni przekraczającej 1 ha) i prowadził na nim działalność rolniczą". NSA za usprawiedliwiony uznał także zarzut naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny § 7 ust. 3 pkt 1 oraz § 26 a ust. 1 rozporządzenia z dnia 17 października 2007 r. poprzez błędną wykładnię tych przepisów w zakresie w jakim Sąd I instancji w ich treści upatrywał element faktycznego prowadzenia działalności rolniczej. Naczelny Sąd Administracyjny podzielił pogląd zaprezentowany przez Prezesa ARiMR w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, iż przepisy rozporządzenia zawierają "swego rodzaju system domniemań, zapobiegający ryzyku przyznania pomocy osobie, co do której istnieć może (z racji posiadania określonych uprawnień do gospodarowania) supozycja faktycznego prowadzenia działalności rolniczej".