Wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 stycznia 2012 r., sygn. I SA/Wa 1180/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Żmich Sędziowie: WSA Emilia Lewandowska WSA Elżbieta Sobielarska (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Artur Dobrowolski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2012 r. sprawy ze skargi M. N. na uchwałę Zarządu Dzielnicy [...] z dnia [..]stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie uchwały w sprawie rozpatrzenia wniosku o ponowne zawarcie umowy najmu lokalu 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały Zarządu Dzielnicy [...] z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Zarządu Dzielnicy [...] na rzecz M. N. kwotę 557 (pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] maja 2011 r. M. N. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na uchwałę Zarządu Dzielnicy [...] z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] w sprawie rozpatrzenia wniosku o ponowne zawarcie umowy najmu lokalu nr [...] przy ul. [...] w W. W skardze zarzucił rażące naruszenie przepisów prawa materialnego tj. § 39 uchwały Rady Miasta W. z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta W., polegające na błędnym przyjęciu, że okres przebywania skarżącego w jednostce penitencjarnej można traktować jako okres niezamieszkiwania w przedmiotowym lokalu nr [...] przy ul. [...]. Wyjaśnił przy tym, że w okresie od lutego 2001 do sierpnia 2010 roku przebywał w jednostce penitencjarnej. Od 2001 roku posiadał status osoby tymczasowo aresztowanej, od 2006 roku przebywał natomiast w zakładzie karnym jako osoba osadzona. Wskazał ponadto, że mając na względzie powołany wyżej przepis § 39 uchwały Rady Miasta W., osoba wynajmująca lokal mieszkalny z zasobów komunalnych gminy, która została osadzona w jednostce penitencjarnej nie może być traktowana jako osoba, która opuściła dobrowolnie lokal mieszkalny, a zatem niezamieszkująca nieprzerwanie w lokalu. Podkreślił przy tym, że fakt przebywania w zakładzie karnym nie był zależny od jego woli. Skarżący powołał się również na przepis art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o samorządzie gminnym i art. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, zgodnie z którym do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w tym tworzenie warunków do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych. Jego zdaniem czasowe opuszczenie mieszkania w związku z odbywaniem kary pozbawienia wolności nie może stanowić podstawy do odmowy zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego z uwagi na niespełnienie przesłanki nieprzerwanego zamieszkiwania w lokalu. Uzasadniając swoją skargę M. N. zaznaczył, że organ nie wziął pod uwagę kwestii uregulowania, powstałego nie z jego winy zadłużenia. Jednocześnie skarżący wyjaśnił, że problemy z regulowaniem należności za zajmowany lokal, rozpoczęły się na przełomie 2009/2010 roku tj. w okresie, w którym przebywał on w zakładzie karnym. Natomiast organ wynajmujący mu przedmiotowy lokal, mimo posiadania informacji o jego miejscu pobytu, przesyłał informację o zmianie wysokości czynszu oraz numeru konta na jaki należy dokonywać płatności w nowej wysokości na adres zamieszkania. Dodał, że natychmiast po opuszczeniu zakładu karnego i dowiedzeniu się o zaległościach w zapłacie czynszu, uregulował je.