Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 lutego 2013 r., sygn. II SA/Wa 1559/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kania Sędziowie WSA Andrzej Góraj Ewa Pisula-Dąbrowska (spr.) Protokolant referent stażysta Aleksandra Olczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2013 r. sprawy ze skargi W. D. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1) oddala skargę, 2) przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz r. pr. L. U. kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) oraz kwotę 55,20 zł (słownie: pięćdziesiąt pięć złotych) stanowiącą 23% podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] maja 2012 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy swoją własną decyzję z dnia [...] marca 2012 r., odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej nr [...] z dnia [...] października 2010 r. oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Dyrektora Oddziału Regionalnego WAM w [...] nr [...] z dnia [...] lipca 2010 r., odmawiającej wydania W. D. decyzji o prawie zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym nr [...] przy ul. [...] w [...].

W motywach uzasadnienia organ podał, że W. D. zwróciła się w dniu [...] września 2011 r. do Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora Oddziału Regionalnego WAM w [...] z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...], utrzymanej w mocy decyzją Prezesa WAM z dnia [...] października 2010 r. nr [...], zarzucając jej rażące naruszenie prawa. Powyższą decyzją organ, na podstawie art. 29 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2010 r., odmówił W. D. prawa do zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym nr [...] przy ul. [...] w [...]. Organ uznał bowiem, że sytuacji W. D. nie można zakwalifikować jako wyjątkowej w rozumieniu art. 29 ww. ustawy.