Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. I SA/Bd 111/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mirella Łent Sędziowie: Sędzia WSA Ewa Kruppik-Świetlicka Sędzia WSA Urszula Wiśniewska (spr.) Protokolant Asystent sędziego Joanna Jaworska po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2013r. sprawy ze skargi R. I. Sp. z o.o. w G. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości na 2011 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. Prezydent Miasta W. ustalił spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2011 r. w kwocie [...] zł. Organ określając powierzchnię użytkową wszystkich budynków należących do spółki w łącznej wielkości [...] m2 nie znalazł podstaw do zastosowania preferencyjnej stawki podatku do budynków o łącznej powierzchni [...] m2. Analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy organ uznał, że budynek biurowy o łącznej pow. [...] m2 oraz budynek hali głównej o pow. użytkowej [...] m2 należy opodatkować stawką jak dla budynków pozostałych, ze względu na zły stan techniczny tych budynków uniemożliwiający prowadzenie działalności gospodarczej na ich terenie. W zakresie budowli związanych z działalnością gospodarczą, organ wykorzystał materiały dowodowe zgromadzone w toku postępowania podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości za lata 2006-2010, w tym protokół z oględzin nieruchomości dokonanych w sierpniu 2010 r. oraz przedłożoną przez podatnika Ewidencję środków trwałych - tabelę amortyzacyjną na 2010 r., albowiem strona nie informowała o zmianach w stanie budowli.

W złożonym odwołaniu skarżąca wniosła o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy organowi do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i określenie zobowiązania zgodnie z jej stanowiskiem. Spółka wydanej decyzji zarzuciła naruszenie art. 1a ust. 1 pkt 1, 2 i 3, art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 oraz art. 4 ust. 1 pkt 2 i 3 i ust. 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r., nr 95, poz. 613 ze zm., dalej: "u.p.o.l."), poprzez błędne ustalenie, co jest przedmiotem opodatkowania; zastosowanie błędnych stawek podatkowych; błędną wykładnię prawa materialnego, tj. przyjęcie, że zły stan techniczny budynków lub budowli nie może mieć miejsca, jeśli remont jest możliwy, a nadto, że zły stan techniczny musi być spowodowany szczególnymi okolicznościami. Skarżąca ponadto zarzuciła naruszenie art. 121 § 1, art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 188, art. 197 § 1 oraz art. 198 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.