Wyrok WSA w Krakowie z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. III SA/Kr 1126/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożenna Blitek (spr.) Sędziowie WSA Janusz Kasprzycki SO del. Janusz Bociąga Protokolant Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lipca 2013 r. sprawy ze skargi E. R. i S. R. na czynność Burmistrza Miasta i Gminy z dnia 10 maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie zmiany numeru porządkowego dla budynku mieszkalnego I. stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności materialno-technicznej, II. orzeka, że czynność wymieniona w punkcie pierwszym nie może być wykonana, III. zasądza od Burmistrza Miasta i Gminy na rzecz strony skarżącej kwotę 440,00 (słownie: czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

I.

Pismem z dnia [...] 2004 r. Nr [....] Burmistrz Miasta i Gminy W. zawiadomił E. R. i S. R. - zamieszkałych W., ul. [...] nr [...], że dla nieruchomości, oznaczonej w ewidencji gruntów miasta W. obr. [...] nr działki 2682, zmieniono numer porządkowy dla budynku mieszkalnego z numeru ul. [....] na numer ul. [...].

Po rozpoznaniu skargi E. R. i S. R. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 8 lutego 2005 r., sygn. akt III SA/Kr 958/04 stwierdził bezskuteczność czynności materialno-technicznej Burmistrza Miasta i Gminy W. z dnia [....] 2004 r. Nr [...] i orzekł, że czynność ta nie może być wykonana. W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że doszło do naruszenia zasady prawdy materialnej, wyrażonej w art. 7 i art. 77 Kodeksu postępowania administracyjnego (K.p.a.), gdyż to na organie ciążył obowiązek zgromadzenia niezbędnego materiału dowodowego i wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych istotnych w sprawie. Zdaniem Sądu, kompletne wyjaśnienie stanu faktycznego w niniejszej sprawie powinno objąć ustalenie, czy uprzednio budynek strony opatrzony był numerem [...], czy też - [...]. Poza tym § 7 rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 czerwca 1968 r. w sprawie numeracji nieruchomości (Dz. U. Nr 23, poz. 151) wymagał, aby w pierwszej kolejności kierować się zasadami już wcześniej stosowanymi w danej miejscowości, a dopiero w następnej kolejności - narastaniem numeracji od centrum miejscowości do jego obrzeży. Organ pominął jednak dyrektywę § 7 rozporządzenia i nie wyjaśnił, dlaczego nie stosuje lokalnego zwyczaju, narażając się na trafny zarzut nieracjonalności i nieprzewidywalności działania. Sąd stwierdził, że organ administracyjny powinien był przeanalizować, jaka zmiana numeracji budynków byłaby optymalna. Sąd wskazał, że na podstawie materiału zgromadzonego dotychczas w sprawie nie jest możliwe stwierdzenie, czy w efekcie tego badania budynek skarżących zostałby oznaczony numerem [...] czy też numerem [...]. Naruszony więc został zarówno wymóg należytego poszanowania i ochrony interesu prywatnego (art. 7 K.p.a.), jak i racjonalności w korzystaniu z ustawowych kompetencji (art. 11 K.p.a.).