Wyrok WSA w Lublinie z dnia 20 lutego 2014 r., sygn. II SA/Lu 504/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Czaja, Sędziowie Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Protokolant Referent Bartłomiej Maciak, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 lutego 2014 r. sprawy ze skargi T. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie specjalnego zasiłku celowego na zakup lekarstw i opału I. oddala skargę; II. przyznaje adwokat A. S. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie) wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w wysokości 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) w tym 55,20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) należnego podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej z dnia [...], odmawiającą przyznania T. W. specjalnego zasiłku celowego z przeznaczeniem na zakup lekarstw i opału z uwagi na brak współdziałania wnioskodawczyni z pracownikami Ośrodka. Organ I instancji wskazał, że stosownie do art. 4 ustawy o pomocy społecznej osoby i rodziny korzystające z pomocy społecznej są zobowiązane do współdziałania w rozwiązywaniu ich trudnej sytuacji życiowej. Przepis ten oznacza, że pomoc społeczna spełnia jedynie subsydiarną funkcję, wymagając współdziałania adresata i beneficjenta pomocy. Przez współdziałanie należy natomiast rozumieć gotowość podjęcia współpracy z pracownikiem socjalnym oraz skorzystanie z uzasadnionych i rozsądnych jego propozycji, pomagających przezwyciężyć trudne sytuacje życiowe. Egzekucja od beneficjenta pomocy obowiązku współdziałania jest istotna z tego powodu, że pomoc ta nie może ograniczać się jedynie do prostego rozdawnictwa świadczeń, a bierna lub roszczeniowa postawa podmiotu ubiegającego się o pomoc może spowodować odmowę przyznania świadczenia w oparciu o art. 11 ust.2 ustawy. Według organu postawa wnioskodawczyni świadczy o tym, że nie podjęła jakichkolwiek kroków prowadzących do poprawy swojej trudnej sytuacji życiowej. Nie powinna mieć miejsca sytuacja, w której osoba wnioskująca o udzielenie pomocy nie współpracuje z pracownikiem socjalnym w celu ustalenia jej sytuacji faktycznej. W rozpoznawanej sprawie wnioskodawczyni, mimo prób przeprowadzenia wywiadu środowiskowego nie podjęła żadnych kroków w celu umożliwienia jego przeprowadzenia. Organ wyjaśnił, że po złożeniu wniosku o pomoc w dniu 7 lutego 2013r. wywiad usiłowano przeprowadzić w dniach 7 i 20 lutego 2013r., jednak nikt nie otworzył drzwi. Ponieważ nie uprzedzano o tej czynności, pismem z dnia 21 lutego 2013r., doręczonym 22 lutego 2013r., zawiadomiono T. W. o terminie wywiadu w dniu 28 lutego 2013r., w godzinach 9-10. W tym dniu brama na posesję była jednak zamknięta. Organ zaznaczył, że mimo składania wniosków o przyznanie pomocy w styczniu i lutym 2013r. ostatni wywiad udało się przeprowadzić 20 grudnia 2012r. Organ zaznaczył, że decyzją z dnia [...] wnioskodawczyni przyznano specjalny zasiłek celowy w formie niepieniężnej w kwocie 300 złotych na zakup węgla.