Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 25 lutego 2014 r., sygn. II SA/Ol 953/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Sędzia WSA Ewa Osipuk Protokolant St. sekretarz sądowy Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2014 r. sprawy ze skargi R.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]". nr "[...]" w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań dla przedsięwzięcia polegającego na budowie centrum handlowego oddala skargę. WSA/wyr.1 - sentencja wyroku

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia "[...]" Spółka A (powoływana dalej jako "spółka" lub "inwestor" zwróciła się do Prezydenta "[...]"

o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia polegającego na budowie centrum handlowego w "[...]" przy ulicach "[...]" i "[...]", na działkach: nr "[...]" położonej w obrębie geodezyjny "[...]", oraz nr nr: "[...]", "[...]", "[...]", "[...]", "[...]", "[...]" i "[...]", położonych w obrębie geodezyjnym "[...]".

Decyzją dnia "[...]" organ pierwszej instancji odmówił wyrażenia zgody na realizację powyższego przedsięwzięcia, wywodząc, że nie jest ono zgodne

z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu między "[...]" i "’[...]" w "[...]", uchwalonego uchwałą Rady Miejskiej z dnia "[...]".

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia "[...]" uchyliło powyższą decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, który decyzją z dnia "[...]" ponownie odmówił zgody na realizację przedmiotowego przedsięwzięcia. Organ ten wywiódł, że zgodnie z przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym budowa obiektów handlowych wielkopowierzchniowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2.000 m2 wymaga obligatoryjnie sporządzenia planu, w którym wyznaczone będą m.in. tereny lokalizacji tego typu obiektu. Obowiązujący plan dla przedmiotowego terenu przewiduje funkcję usług ogólnomiejskich i nie zawiera ustaleń umożliwiających lokalizację przedmiotowych obiektów handlowych. Organ pierwszej instancji stwierdził, że zapisy planu miejscowego nie są zgodne z prawem powszechnie obowiązującym wyższej rangi, a niemożliwe jest oparcie się wyłącznie o ustalenia prawa miejscowego.