Wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 lutego 2014 r., sygn. IV SA/Wa 2702/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska, Sędziowie sędzia WSA Magdalena Durzyńska (spr.), sędzia WSA Agnieszka Wójcik, Protokolant ref. staż. Piotr Czyżewski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lutego 2014 r. sprawy ze skargi A. W. na uchwałę Rady [...] z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę

Uzasadnienie

A.W. (dalej jako skarżąca) na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 594 ze zm.) po bezskutecznym wniesieniu wezwania do usunięcia naruszenia prawa przez Radę m.W. w zakresie § 55 ust 2 pkt. c, zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie uchwałę Rady m.W. z dnia [...] listopada 2010 r. Nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] (Dz.Urz.Woj. [...] Nr [...] poz. [...] - dalej jako "plan") w części zawartej w § 55 ust 2 pkt. c, d i e ustanawiającej: "zakaz zmiany ukształtowania konstrukcji dachowej", "zakaz adaptacji strychów na poddasza użytkowe", "zakaz zmiany układu otworów okiennych" na terenie określonym jako MW12 obejmującym nieruchomość stanowiącą działkę o nr ew. [...] z obrębu [...]. Powołując się na naruszenie art. art. 140 Kodeksu cywilnego, art. 64 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (upup) - wniosła o stwierdzenie nieważności wskazanej części ww uchwały i zasądzenie od organu kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że jest właścicielką zabudowanej wielorodzinnym budynkiem mieszkalnym nieruchomości położonej przy ul. [...] w W. stanowiącej dz. nr ew. [...] z obrębu [...]. Budynek był wybudowany w 1937 roku, po II wojnie światowej został zajęty przez m. W. z przeznaczeniem na lokale komunalne i w połowie lat 60-tych poddany przebudowie polegającej na zmianie konstrukcji dachu, znacznym obniżeniu krawędzi gzymsu i zmianie usytuowania okien. Zdaniem skarżącej, która odzyskała tytuł prawny do ww nieruchomości w 2002r. - w rezultacie tak opisanej przebudowy budynek został pozbawiony oryginalnej konstrukcji i kształtu dachu oraz elewacji i usytuowania jednego z okien z roku 1937, przy czym istotnie zmniejszono kubaturę pomieszczeń w przebudowanej części i pogorszono ich walory użytkowe. Nieruchomość skarżącej znajduje się na terenie oznaczonym w planie symbolem MW 12, budynek oznaczono na rysunku planu jako "obiekt objęty ochroną ustaloną planem". Wg skarżącej znajduje się on w strefie ochrony konserwatorskiej układu urbanistycznego, ale poza zasięgiem "ochrony historycznych zespołów zabudowy wyróżniających się jednorodnością układu architektonicznego i czasu ich pochodzenia" oraz poza zasięgiem "ochrony zespołów zabudowy stanowiących dobro kultury współczesnej". Do skargi dołączono ponadto pismo wojewódzkiego konserwatora zabytków, który na pytanie skarżącej wskazał, że sporny budynek nie został indywidualnie wpisany do rejestru zabytków i nie znajduje się na obszarze wpisanym do rejestru zabytków, nie podlega zatem prawnej ochronie konserwatorskiej wynikającej z art. 7 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Budynek został natomiast ujęty w gminnej ewidencji zabytków a zatem uzyskanie pozwolenia na jego budowę lub rozbiórkę w myśl art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane wymaga uzgodnienia z organem konserwatorskim.