Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 16 lipca 2014 r., sygn. I SA/Wr 1834/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski (sprawozdawca), Sędziowie: Sędzia NSA Lidia Błystak, Sędzia WSA Jadwiga Danuta Mróz, Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Lucyna Barańska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 16 lipca 2014 r. sprawy ze skargi T. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata: 2008, 2009, 2010 i 2011 wraz z odsetkami za zwłokę oraz zaległości z tytułu odsetek za zwłokę od nieuiszczonych zaliczek na ten podatek I. oddala skargę; II. zasądza na rzecz pełnomocnika strony skarżącej, radcy prawnego M. W., wynagrodzenie tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej na zasadzie prawa pomocy przed sądem pierwszej instancji, w kwocie 295,20 (słownie: dwieście dziewięćdziesiąt pięć 20/100) złotych, w tym 23 % podatek od towarów i usług.

Uzasadnienie

Przystępując do rozstrzygania, Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy jn.

Skarżoną decyzją z [...] lipca 2013 r. (nr [...]), Dyrektor Izby Skarbowej we W. (dalej: Dyrektor IS), po rozpatrzeniu odwołania T. K. (dalej: podatniczka, strona, skarżąca), utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ś. (dalej: Naczelnik US) z dnia [...] kwietnia 2013 r. (nr [...]) w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata: 2008, 2009, 2010 i 2011 wraz z odsetkami za zwłokę oraz zaległości z tytułu odsetek za zwłokę od nieuiszczonych zaliczek na ten podatek. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazał art. 233 § 1 pkt 1 oraz art. 67a § 1 pkt 3 i art. 67b § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. - dalej: O.p.).

Z akt sprawy wynika, że strona wystąpiła z wnioskiem o umorzenie zaległości podatkowych, powstałych w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Brak możliwości uregulowania zaległości tłumaczyła m.in. trudną sytuacją finansową, niesolidnością klientów, orzeczeniem wobec niej zakazu prowadzenia działalności gospodarczej. Do wniosku strona załączyła obszerną dokumentację. Następnie strona uzupełniła wniosek i doprecyzowała zakres żądania oraz złożyła formularz informacji niezbędny przy ubieganiu się o pomoc de minimis (dodatkowo wskazała wierzytelności posiadane wobec kontrahentów/klientów). Powołaną na wstępie decyzją, Naczelnik US odmówił umorzenia ww. zaległości podatkowych. Ustalił, że podatniczka nie jest w stanie utrzymać płynności finansowej swojego przedsiębiorstwa i że - w świetle prawa unijnego - stanowi "przedsiębiorstwo zagrożone", dlatego pomoc de minimis nie może być jej udzielona. Nadto nie stwierdził, aby za udzieleniem ulgi przemawiał ważny interes podatnika lub interes publiczny. W odwołaniu, strona zawarła polemikę z ww. rozstrzygnięciem Naczelnika US. Podała, że stan faktyczny sprawy jest odmienny od ustalonego przez organ podatkowy. Poza tym podniosła, że: organ podatkowy - od września 2008 r. - wydawał wadliwe orzeczenia, co skutkowało trudną sytuacją strony i jej rodziny; od 2011 r. nie została udzielona jej pomoc de minimis; w okresie od 2 stycznia 2009 r. do 10 kwietnia 2011 r. była chora; organ podatkowy zaliczał zwroty podatku na zaległości wraz z odsetkami za zwłokę; nie zabezpieczono jej wierzytelności od niesolidnych klientów; od 2008 r. organ pomijał ją w prowadzonych postępowaniach; wnioskując o zakaz prowadzenia przez nią działalności gospodarczej organ wyrządził jej szkody materialne i zdrowotne, za co żąda odszkodowania; wnosząc o odroczenie terminu płatności podatku dochodowego od osób fizycznych - do czasu otrzymania zapłaty od kontrahentów, ze spraw, które toczą się w sądach - wskazała na działania organu egzekucyjnego i podatkowego, kwestionując ich legalność i zarzucając im działanie na szkodę społeczeństwa. Strona wyraziła wątpliwość co do wysokości posiadanych zaległości podatkowych, które - w jej ocenie - zostały naliczone dwukrotnie. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy - skarżoną decyzją - Dyrektor IS utrzymał