Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 9 października 2014 r., sygn. I SA/Ol 260/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Wiesława Pierechod, Sędziowie sędzia WSA Zofia Skrzynecka (sprawozdawca), sędzia WSA Ryszard Maliszewski, Protokolant referent stażysta Milena Małyszko, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 9 października 2014r. sprawy ze skargi B. G. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie podatku akcyzowego za poszczególne miesiące 2006 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Izby Celnej, po rozpatrzeniu odwołania B.G., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego z dnia "[...]" w przedmiocie podatku akcyzowego za styczeń -grudzień 2006 r.

Z przedstawionych Sądowi wraz ze skargą akt administracyjnych sprawy wynika, że w 2006 r. podatnik prowadził działalność gospodarczą pod Przedsiębiorstwo A w W. w przedmiocie handlu hurtowego i detalicznego produktami naftowymi i ropopochodnymi w oparciu o udzieloną w dniu "[...]" przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki koncesję na obrót paliwami ciekłymi na okres od 15 października 2004 r. do 15 października 2014 r. Według ustaleń organu I instancji, w miejscu prowadzenia tej działalności na Stacji Paliw w B. podatnik dokonywał zakupu i sprzedaży oleju napędowego, oleju opałowego, gazu propan butan luzem i gazu w butlach o pojemności 11 kg. Odbiorcami ww. wyrobów były zarówno podmioty prowadzące działalność gospodarczą, jak i osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Sprzedaż wyrobów akcyzowych odbywała się na podstawie faktur VAT i paragonów fiskalnych.

W wyniku przeprowadzonego wobec podatnika postępowania podatkowego organ I instancji stwierdził nieprawidłowości w zakresie dokumentowania obrotu olejem opałowym, opierając się w tym zakresie na analizie treści oświadczeń nabywców o przeznaczeniu oleju opałowego na cele grzewcze, która została przeprowadzona w odniesieniu do wszystkich oświadczeń za okres od stycznia do czerwca 2006 r. oraz metodą reprezentatywną do odniesieniu oświadczeń za okres od lipca do grudnia 2006 r. Organ I instancji wskazał bowiem na braki w tych oświadczeniach polegające na niewskazaniu w ich treści np. numeru i daty dokumentu potwierdzającego sprzedaż, ilości oleju opałowego, ilości posiadanych przez nabywcę urządzeń grzewczych, miejsca (adresu), w którym się one znajdują oraz ich rodzaju i typu. Dodatkowo organ I instancji dokonał zestawienia przychodu i rozchodu oleju opałowego i porównał ją ze stanem magazynowym na dzień 31 grudnia 2006 r., w wyniku którego stwierdził nieznajdującą pokrycia w dokumentacji podatnika nadwyżkę oleju opałowego w wysokości 14.806 l. Organ stwierdził przy tym, że dokumentacja ta zawierała m.in. 148 oświadczeń o przeznaczeniu oleju opałowego na cele grzewcze, do których nie dołączono dowodu sprzedaży oleju opałowego. Odmawiając wiarygodności wyjaśnieniom strony, że w maju 2010 r. zostały zniszczone paragony, które były przechowywane powyżej 3 lata, organ stwierdził, że do części zbadanych w toku kontroli oświadczeń dołączone były zarówno kopie faktur VAT, jak i paragonów.