Wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 lutego 2015 r., sygn. V SA/Wa 2437/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Joanna Zabłocka (spr.), Sędzia NSA - Piotr Piszczek, Sędzia WSA - Jarosław Stopczyński, Protokolant st. spec. - Sylwia Wojtkowska-Just, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lutego 2015 r. sprawy ze skargi K. K. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu dofinansowania do wynagrodzeń pracowników 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...]; 2. zasądza od Ministra Pracy i Polityki Społecznej na rzecz K. K. kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. 3. wstrzymuje wykonanie zaskarżonej decyzji do dnia uprawomocnienia się orzeczenia. .

Uzasadnienie

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. Minister Pracy i Polityki Społecznej (dalej: MPiPS), po rozpoznaniu odwołania wniesionego przez K.K., utrzymał w mocy decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: Prezes PFRON) z dnia [...] stycznia 2014 r. nakazującą stronie zwrot środków przekazanych tytułem dofinansowań do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za miesiące: kwiecień, maj, sierpień, wrzesień, październik i listopad 2010 r. wraz z odsetkami za okresy wskazane w decyzji. Łączna kwota środków przypadających do zwrotu wynosiła 26 762,08 zł.

Z uzasadnienia decyzji Prezesa PFRON wynika, że przyczyną orzeczenia o obowiązku zwrotu wypłaconego stronie dofinansowania był fakt, iż strona nie spełniała warunku posiadania 6% wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych, którego osiągnięcie, zgodnie z art. 26a ust.1a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (j.t. Dz.U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92 ze zm., dalej: ustawa o rehabilitacji) jest warunkiem niezbędnym do uzyskania dofinansowania. Wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych u wnioskodawcy wynosił w poszczególnych miesiącach: kwiecień 2010 r. - 5,08%, maj 2010 r. - 5,62%, sierpień 2010 r. - 5,83%,wrzesień 2010 r. - 5,82%, październik 2010 r. - 5,92%, listopad 2010 r. - 5,97%, a więc był niższy niż 6%. Organ powołał się na przepis art.2 pkt 6 tej ustawy zawierający definicję wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych ustalającą, że wskaźnik ten oznacza przeciętny miesięczny udział procentowy osób niepełnosprawnych w zatrudnieniu ogółem, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy. Prezes PFRON wskazał również, że dla podmiotów nie będących zakładem pracy chronionej wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych wylicza się na podstawie art.21 ust.1 i 5 ustawy o rehabilitacji, w związku z czym do liczby pracowników, o której mowa w art.21 ust.1 nie wlicza się wymienionych w ust.5 grup pracowników. Podkreślił, że art. 26b ustawy o rehabilitacji odwołuje się wyłącznie do ust. 1 i 5 art. 21 tej ustawy, całkowicie pomija pozostałe ustępy tego przepisu. Przepis art. 26b nie odwołuje się obecnie ani nie odwoływał się w przeszłości do art. 21 ust.4 ustawy o rehabilitacji, który dotyczy obniżania wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych z tytułu zatrudnienia osób niepełnosprawnych o szczególnych schorzeniach. Przepis ust. 4 ustawy odnosi się wyłącznie do obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych, od osiągnięcia którego uzależnione jest zwolnienie z wpłat na PFRON, o których mowa w art.21 tej ustawy. Nie ma zatem żadnych podstaw prawnych aby instytucja obniżania wskaźnika przewidziana w art. 21 ust. 4 ustawy o rehabilitacji mogła być stosowana do obliczania innych wskaźników związanych z zatrudnieniem osób niepełnosprawnych, w tym dla celów określonych w art. 26a tej ustawy.