Postanowienie WSA w Krakowie z dnia 19 marca 2015 r., sygn. III SA/Kr 1804/14

Zawieszenie/podjęcie postępowania

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Dąbek WSA Hanna Knysiak - Molczyk Sędziowie WSA Janusz Kasprzycki (spr.) Protokolant st. ref. Justyna Owczarek po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2015 r. na rozprawie sprawy ze skargi A Sp. z o.o. w K na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 7 sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przedłużenia ważności zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych postanawia zawiesić postępowanie sądowe.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 7 sierpnia 2014 r. nr [...] Dyrektor Izby Celnej, działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn., Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.,), po rozpatrzeniu odwołania Spółki Przedsiębiorstwo A Sp. z o.o. w K od decyzji Dyrektora Izby Celnej nr [...] z dnia [...] 2014 r. odmawiającej przedłużenia ważności zezwolenia nr [...] z dnia 31 października 2008 r., wydanego przez Dyrektora Izby Celnej na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...], utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] 2014 r. nr [...].

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniosła Spółka Przedsiębiorstwo A Sp. z o.o. w K, działając przez profesjonalnego pełnomocnika.

Pełnomocnik skarżącej Spółki zarzucił organowi, że wydał kwestionowaną decyzję z naruszeniem przepisów prawa materialnego - art. 1 pkt 11 oraz art. 8 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy nr 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informatycznego (Dz. U.UE L.98.204.37 ze zm.) w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11, C-217/11 (Fortuna i inni), poprzez błędne uznanie, jakoby przepis art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540 ze zm.), nie stanowił przepisu technicznego w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy nr 98/34/WE i jako taki nie podlegał obowiązkowi notyfikacji na podstawie art. 8 ust. 1 tejże dyrektywy, a w konsekwencji na jego bezpodstawnym zastosowaniu. Przedstawił na poparcie tych twierdzeń obszerną argumentację.