Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 7 października 2015 r., sygn. I SA/Gd 1172/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Wojtynowska (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń, Sędzia WSA Krzysztof Przasnyski, Protokolant Starszy Sekretarz sądowy Agnieszka Rupińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 7 października 2015 r. sprawy ze skargi A.D., I.D., K.D., J.L., W.R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia 11 czerwca 2015 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009 rok oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 11 czerwca 2015 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie przepisów: 233 § 1 pkt 1, art. 240 § 1 pkt 5, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej jako "O.p."), art. 2 ust. 1, art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1, 3 i 6 ustawy 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tj. Dz.U. z 2014 r., poz. 849 ze zm. dalej jako "u.p.o.l.") i art. 21 ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tj. Dz.U. z 2000 r., nr 100, poz. 1086 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania A. D., I. D., K. D., J. L. i W. R. od decyzji Prezydenta Miasta z dnia 3 grudnia 2014 r. w sprawie ustalenia wymiaru podatku od nieruchomości za 2009 r., utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Podstawą rozstrzygnięcia był następujący stan faktyczny i prawny:

Powołaną wyżej decyzją Prezydent Miasta uchylił wydaną przez siebie decyzję ostateczną z dnia 17 lutego 2009 r. ustalającą wysokość należnego od A. D. zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na rok 2009 w kwocie 1.120 zł. Jednocześnie ustalił A. D., C. D., I. D., K. D., J. L. i W. R., wysokość podatku od nieruchomości za 2009 r w kwocie 13.068 zł, z tym że zobowiązanie I. D., K. D., W. R. oraz J. L. obejmuje okres od 1 marca do 31 grudnia 2009 r.

A. D., I. D., K. D., J. L. i W. R. nie zgadzając się z wymiarem wskazanego wyżej zobowiązania podatkowego, we wniesionym odwołaniu zarzucili organowi I instancji przyjęcie, że opodatkowana nieruchomość była w 2009 r. wykorzystywana na prowadzenie działalność gospodarczej. Wskazali, że od połowy 2008 r. nieruchomość - budynek przy ul. [...] wykorzystywany był jedynie na cele mieszkalne. A. D. wynajmował okazjonalnie swoje pokoje mieszkalne, ale nigdy w tym zakresie nie prowadził działalności gospodarczej, za wynajmowane pokoje opłacał podatek zryczałtowany od uzyskiwanych z tego tytułu dochodów. Nie stanowi to jednak prowadzenia działalności gospodarczej. Odwołujący się w związku z tym zarzucili organowi I instancji błędną wykładnię art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. i wydanie nieprawidłowego rozstrzygnięcia jeśli chodzi o wysokość podatku. Odwołujący się wskazali, że ustawodawca uzależnił w przepisach ustawy wysokość stawek podatku od nieruchomości od sposobu wykorzystywania przedmiotu opodatkowania. Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą występuje w obrocie w dwojakim charakterze - jako osoba prywatna i jako przedsiębiorca. Jako osoba prowadząca działalność gospodarczą dysponuje majątkiem służącym realizacji mieszkaniowych i poza mieszkaniowych potrzeb osobistych i rodziny. Zdaniem odwołujących się należy rozróżnić te dwie sytuacje. A. D. podkreślił, że przedmiotowa nieruchomość nie była i nie jest ujęta w ewidencji środków trwałych, nie dokonywał i nie dokonuje od niej odpisów amortyzacyjnych, nie zaliczał i nie zalicza jej do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących nieruchomości. W 2008 r. przedmiotowy budynek był wykorzystywany na cele mieszkalne. W jednym pomieszczeniu na parterze był magazyn, w którym od połowy 2008 r. A. D. przechowywał narzędzia a w poprzednich latach był warsztat stolarski. Odwołujący się zarzucił organowi I instancji, że oparł on swe ustalenia zasadniczo na oświadczeniu jego żony C. D., z którą jest on w konflikcie. Jej zeznania są zdaniem odwołującego się niewiarygodne a z uzasadnień wyroków w sprawie karnej, rozwodowej i o alimenty wynika, że C. D. twierdziła, że budynek był budynkiem mieszkalnym i tak był już w 2006 r. wykorzystywany. Odwołujący się zarzucili oprócz tego, że stan faktyczny sprawy nie został wystarczająco wyjaśniony w odniesieniu do okoliczności warunkujących określenie stawki w podatku od nieruchomości.