Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 10 grudnia 2015 r., sygn. II SA/Ol 531/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Alicja Jaszcza-Sikora Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant st. referent Maciej Lipiński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi W. K. spółki A na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]"r., Nr "[...]" w przedmiocie kary z tytułu urządzania gier poza kasynem gry 1/ uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; 2/ zasądza od Dyrektora Izby Celnej na rzecz strony skarżącej W. K. spółki A kwotę 1237zł (tysiąc dwieście trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że decyzją z dnia "[...]" Naczelnik Urzędu Celnego w "[...]" (dalej zwany organem I instancji), powołując art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2

pkt 2, art. 90, art. 91 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych

(Dz. U. nr 201, poz. 1540 ze zm. - dalej jako u.g.h.), wymierzył W. K. (dalej zwanym Skarżącym) karę pieniężną w wysokości 24.000 zł. z tytułu urządzania gier na dwóch automatach, oznaczonych nazwą Smart Box i numerach seryjnych: "[...]", poza kasynem gry, to jest w "[...]".

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ I instancji podał, że obecność oznaczonych powyżej automatów w lokalu stwierdzona została w dniu 3 kwietnia

2014 r. podczas wykonywania obowiązków służbowych przez funkcjonariuszy celnych związanych z kontrolą przestrzegania przepisów regulujących urządzanie i przeprowadzanie gier hazardowych. Wskazał, że podczas tej kontroli funkcjonariusze celni, korzystając z uprawnienia do przeprowadzenia eksperymentu (wynikającego

z art. 211 Kodeksu postępowania karnego w zw. z art. 113 § 1 i art. 133 § 1 Kodeksu karnego skarbowego), przeprowadzili doświadczenia polegające na ustaleniu zasad działania tych automatów, w szczególności zaś możliwości prowadzenia na nich gier, ich rodzaju, przebiegu i charakteru. Ocenił, że rezultat tych czynności procesowych dostarczył podstaw do sformułowania wniosków, że gry na ujawnionych w lokalu automatach cechuje cel komercyjny i mają one charakter losowy. Tok gry pozostaje poza sferą oddziaływania grającego i niezależny jest od jego zdolności psychomotorycznych takich jak spostrzegawczość, refleks, zręczność, a także nabytych umiejętności, doświadczenia i stopnia wytrenowania. Stwierdził, że automaty te umożliwiają prowadzenie gier scharakteryzowanych w art. 2 ust. 3 u.g.h. Wywiódł, że w ujęciu systemowym, implikowanym kompleksowym zakresem regulacji u.g.h., między innymi art. 4, art. 6, art. 32-35, art. 89, urządzanie gier na tych automatach, z zastrzeżeniem przepisów przejściowych, możliwe jest jedynie w kasynie gry. Zauważył, że Skarżący nie posiada koncesji na prowadzenie kasyna gry, jak również nie legitymuje się zezwoleniem na urządzanie gier na automatach o niskich wygranych, które na mocy przepisów przejściowych, zawartych w art. 129 ust. 1 u.g.h., uprawniałoby Skarżącego do urządzania takich gier na automacie w lokalu. Dodał, że do materiału zgromadzonego w niniejszej sprawie zostały włączone opinie biegłego sądowego z dnia 30 września 2014 r., sporządzone w toku postępowania karno-skarbowego, które dotyczyły zakwestionowanych automatów do gier. Zrelacjonował, że w końcowych wnioskach tej opinii stwierdzono, że badane automaty są urządzeniami elektronicznymi symulującymi gry na klasycznych automatach bębnowych i gry karciane. Gry na tych automatach zawierają element losowości, mają charakter komercyjny, rozpoczęcie gry wymaga zasilenia automatów pieniędzmi, a gry prowadzone za środki pieniężne, którymi zasilane automaty, po wykorzystaniu wszystkich dostępnych środków uniemożliwiają dalszą grę. Skonstatował, że w niniejszej sprawie Skarżący urządzał gry na ujawnionych w lokalu automatach, poza kasynem gry bez koncesji oraz bez rejestracji automatów, to jest z pominięciem wymogów, o których mowa w art. 6 ust. 1 i art. 23a ust. 1 u.g.h. Zauważył przy tym, że Skarżący na mocy stosownej umowy, dzierżawił część powierzchni lokalu, w okresie od dnia 1 października 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2013 r., umożliwiającą zainstalowanie i eksploatację ujawnionych w tym lokalu automatów. Okoliczności te zaś, zdaniem organu I instancji, w pełni zasadnym czynią uznanie Skarżącego za podmiot urządzający gry na automatach poza kasynem gry i wymierzenie kary pieniężnej, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h.