Wyrok WSA w Lublinie z dnia 12 stycznia 2016 r., sygn. II SA/Lu 526/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec, Sędzia NSA Witold Falczyński, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Beata Basak, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi R. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wójta Gminy z dnia [...] r. znak [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz R. S. 500( pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Sygn. [...]

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]. Wójt [...] po rozpoznaniu wniosku R. S. ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania części (dwa pomieszczenia) budynku gospodarczo-warsztatowego na lakiernię lakierami wodorozcieńczalnymi i wulkanizację na działce nr [...] położonej w miejscowości K.. Powyższa decyzja została utrzymana w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 6 listopada 2008r. ( II SA/Lu 420/08 ) oddalił skargę E. K.. Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 4 lutego 2010r. ( II OSK 277/09 ) powyższy wyrok uchylił i sprawę przekazał Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania. Sąd odwoławczy zwrócił uwagę, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy w oparciu o art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który zastosowano w sprawie, jest możliwe jedynie w przypadku spełnienia warunków w nim wymienionych. Do nich należy między innymi "zasada dobrego sąsiedztwa", uzależniająca zmianę w zagospodarowaniu terenu od dostosowania się do sposobu zagospodarowania terenu sąsiedniego. Jak wyjaśnił sąd celem tej zasady jest zagwarantowanie ładu przestrzennego, określonego w art. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jako takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijna całość oraz uwzględnia wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, gospodarczo-społeczne, środowiskowe, kulturowe. Tak więc charakter nowej inwestycji powinien odpowiadać charakterystyce urbanistycznej już istniejącej zabudowy terenu. Tymczasem organy obu instancji nie dokonały analizy kontynuacji funkcji przy wydawaniu kontrolowanej decyzji. Według sporządzonej "Analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu" w obszarze analizowanym znajduje się zabudowa zagrodowa. Brak jest jednak jakiegokolwiek odniesienia do istnienia na tym terenie obiektów stanowiących przedsięwzięcia wymagające sporządzenia raportu i uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. W aktualnie istniejącym budynku gospodarczo-warsztatowym wykonywano dotychczas usługi o charakterze rzemieślniczym (konserwacja i naprawa samochodów osobowych). Zmiana funkcji obiektu polegająca na wprowadzeniu usług uciążliwych do jakich należy lakiernictwo - powoduje konieczność ustosunkowania się, czy wprowadzenie tego rodzaju nowej funkcji można uznać za kontynuację istniejącego na tym terenie sposobu zagospodarowania, inaczej mówiąc, czy spełniony został warunek zamieszczony w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego przeprowadzając zatem analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie, o którym mowa w pkt 1 ust. 1 art. 61 cyt. ustawy, należało uzasadnić dlaczego przyjęto, iż planowana zmiana sposobu użytkowania obiektu z warsztatu samochodowego na lakiernię będzie stanowiła kontynuację funkcji parametrów cech kształtowania zabudowy.