Wyrok WSA w Lublinie z dnia 16 lutego 2016 r., sygn. III SA/Lu 889/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Ibrom,, Sędzia WSA Ewa Kowalczyk (sprawozdawca), Protokolant Referent stażysta Paweł Kobylarz, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 16 lutego 2016 r. sprawy ze skargi F. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej nr [...] z dnia [...] maja 2015 r. w przedmiocie wygaśnięcia zezwolenia w części dotyczącej punktu gier oddala skargę.

Uzasadnienie

Sygn. III SA/Lu 889/15

UZASADNIENIE

Zaskarżoną do sądu decyzją z dnia 8 maja 2015 r. Dyrektor Izby Celnej po rozpatrzeniu odwołania F. Spółki w W.utrzymał w mocy własną decyzję z [...]., Nr [...] stwierdzającą wygaśnięcie zezwolenia Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...], [...], w części dotyczącej punktu gier w pozycji nr 185 załącznika nr 1.

Decyzja została wydana w następującym stanie sprawy:

Decyzją z dnia 19 sierpnia 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej udzielił Spółce zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa lubelskiego. W załączniku nr 1 do decyzji wymieniono miejsca, w których zlokalizowane są punkty do gier na automatach o niskich wygranych. Pod pozycją nr 185 wskazano punkt gier: Sklep Spożywczy E.S. , [...] R., B. [...].

Decyzją z dnia 11 lutego 2015 r. Dyrektor Izby Celnej stwierdził wygaśnięcie zezwolenia Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 19 sierpnia 2009 r. w części dotyczącej tego punktu gier.

W uzasadnieniu organ pierwszej instancji wskazał, że Spółka nie rozpoczęła działalności w ww. punkcie gier w terminie określonym w decyzji z 19 sierpnia 2009 r., tj. do dnia 3 września 2009 r. Zgodnie z art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.; dalej: u.g.h.), w przypadku nierozpoczęcia działalności w terminie określonym w koncesji lub zezwoleniu, koncesja lub zezwolenie wygasają w całości lub w części, w której nie podjęto działalności. Ponadto podstawą stwierdzenia wygaśnięcia zezwolenia jest też art. 258 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej (stosowany w zw. z art. 8 u.g.h.), zgodnie z którym organ podatkowy, który wydał decyzję w pierwszej instancji, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli została wydana z zastrzeżeniem dopełnienia przez stronę określonego warunku, a strona nie dopełniła tego warunku.