Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 3 lutego 2016 r., sygn. II SA/Wr 728/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Halina Kremis Sędzia WSA Olga Białek Protokolant: Starszy asystent sędziego Katarzyna Grott po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 3 lutego 2016 r. sprawy ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na § 7 ust. 2 pkt 1 uchwały Rady Miejskiej Gminy Lwówek Śląski z dnia 23 kwietnia 2015 r. Nr VIII/79/15 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części obrębu Brunów I. stwierdza nieważność § 7 ust. 2 pkt 1 zaskarżonej uchwały; II. zasądza od Gminy Lwówek Śląski na rzecz strony skarżącej kwotę 240,00 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu poniesionych kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

W dniu 23 kwietnia 2015 r. Rada Miejska w Lwówku Śląskim podjęła na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (j.t. Dz. U. z 2013 r. poz. 594 ze zm.), art. 3 ust. 3 i art. 20 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz. U. z 2015 r. poz. 199), zwanej dalej "u.p.z.p.", w związku z uchwałą Rady Miejska w Lwówku Śląskim Nr XLVI/479/14 Rady Gminy w Udaninie z dnia 24 kwietnia 2014 r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części obrębu Brunów po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń Zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy i miasta Lwówek Śląski, uchwałę Nr VIII/79/15 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części obrębu Brunów.

Wojewoda Dolnośląski działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym zaskarżył powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, wnosząc o stwierdzenie nieważności jej § 7 ust. 2 pkt 1 z powodu istotnego naruszenia art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (j.t. Dz. U. z 2014 r. poz. 1446) w związku z art. 15 ust. 2 pkt 4 u.p.z.p. oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu organ nadzoru wskazał, że zgodnie z art. 19 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się, w zależności od potrzeb, strefy ochrony konserwatorskiej obejmujące obszary, na których obowiązują określone ustaleniami planu ograniczenia, zakazy i nakazy, mające na celu ochronę znajdujących się na tym obszarze zabytków. Z powyższego wynika możliwość wprowadzenia w planie miejscowym takich regulacji, które w ustanowionej strefie konserwatorskiej będą zobowiązywały potencjalnych inwestorów do określonego zachowania. Wprowadzone w oparciu o wskazany przepis normy powinny mieć charakter materialnoprawny, które bezpośrednio będą kształtować sposób i zakres ochrony zabytków. W oparciu o tak wprowadzone normy będzie można bowiem odczytać jakie konkretnie obowiązki, ograniczenia, zakazy i nakazy odnoszą się do zabytków znajdujących się w strefie ochrony konserwatorskiej. Uprawnienie wynikające z tego przepisu nie pozwala jednak na wprowadzenie przepisów proceduralnych mających na celu realizację wprowadzonych w tym zakresie przez Radę norm materialnoprawnych. Organ planistyczny nie może zobowiązywać do wykonywania wprowadzonych przez siebie zakazów i nakazów innego organu (tutaj konserwatora zabytków).