Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 15 marca 2016 r., sygn. II SA/Ol 1430/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędzia WSA Ewa Osipuk Protokolant Specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 marca 2016 r. sprawy ze skargi spółki A na uchwałę Rady Miasta z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu 26 listopada 2015 r. Spółka A (dalej jako: Spółka), działając na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, po uprzednim wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie uchwałę Rady Miasta nr "[...]" z dnia "[...]" r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla G. w O., opublikowanej w Dz.Urz.Woj.Warmińsko-Mazurskiego z dnia 18 lipca 2005 r. Nr 93, poz. 1261, w części dotyczącej § 6 ust. 5 w zakresie słów " wyklucza się lokalizację nowych stacji bazowych telefonii komórkowej". Skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności tego zapisu w związku z rażącym naruszeniem art. 46 ust. 1 w zw. z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 880, dalej jako: u.w.r.) poprzez ich niezastosowanie i pozostawienie w obrocie prawnym tego postanowienia planu. Zarzuciła też naruszenie art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 10, art. 4 ust. 1, art. 14 ust. 8 oraz art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i utrzymanie zaskarżonej treści planu, z pominięciem regulacji rangi konstytucyjnej i ustawowej, dotyczących zasad tworzenia aktów prawa miejscowego oraz pominięciem intencji ustawodawcy dotyczących znaczenia infrastruktury telekomunikacyjnej dla społeczności lokalnych.

W uzasadnieniu skargi Spółka podniosła, że na obszarze objętym planem, jako przedsiębiorca telekomunikacyjny, zamierzała i zamierza wykonywać roboty budowlane polegające na zainstalowaniu stacji bazowych telefonii komórkowej, aby użytkownikom sieci PLUS zapewnić lepszą łączność w tym rejonie, w szczególności w paśmie GSM900 i LTE 1800, jako wypełnienie przez operatora zobowiązań nałożonych przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Wskazała, że skarżone postanowienie planu uniemożliwia uzyskanie pozwolenia na budowę dla stacji wieżowej, jak również skuteczne dokonanie zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych dla stacji zlokalizowanej na istniejącym obiekcie budowlanym. W dotychczasowej praktyce bowiem w podobnych przypadkach organy administracji architektoniczno - budowlanej odmawiały wydania pozwolenia na budowę oraz zgłaszały sprzeciw w przypadku dokonania zgłoszenia, twierdząc, że są związane treścią planu miejscowego, nawet w razie jego sprzeczności z przepisami prawa powszechnie obowiązującego. Dla przykładu podała wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Szczecinie o sygn. akt II SA/Sz 355/14. W związku z tym, z uwagi na naruszenie interesu prawnego, polegające na bezprawnym uniemożliwieniu Spółce realizacji jej działalności, jak również na podstawie art. 48 u.w.r., wniosła skargę na przedmiotowy plan. Podkreśliła, że akt prawa miejscowego ma za zadanie jedynie uzupełniać postanowienia ustaw i nie może być z nimi sprzeczny. Powołała się na treść przepisów u.w.r., stwierdzając, że nie jest dopuszczalne ograniczanie rozwoju sieci telekomunikacyjnej oraz jej modernizacji w sytuacji, gdy ustawodawca nakazuje wręcz działania odwrotne. Zarzuciła też, że zakaz lokalizacji nowych stacji telefonii komórkowej został wprowadzony arbitralnie, bez współpracy z przedsiębiorcami i analiz pokrycia radiowego terenu.