Postanowienie WSA w Poznaniu z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. II SA/Po 1002/17

Odrzucenie skargi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Edyta Podrazik Sędziowie Sędzia WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak Asesor WSA Jan Szuma Protokolant st.sekr.sąd. Mariola Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi małoletniego K. M. działającego przez przedstawiciela ustawowego K. M. na decyzję Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności [...] z dnia [...] 2017 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia, w wyniku wznowienia postępowania, orzeczenia w sprawie ustalenia niepełnosprawności; postanawia odrzucić skargę

Uzasadnienie

Małoletni K. M., działający przez przedstawiciela ustawowego - matkę K. M., wniósł skargę na decyzję Wojewódzkiego Zespołu Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie W. z dnia [...] 2017r., Nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w K. z dnia [...] 2017 r., nr [...], o odmowie uchylenia, w wyniku wznowienia postępowania, orzeczenia Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w K. z dnia [...] 2014 r. o nr [...] w przedmiocie ustalenia niepełnosprawności małoletniego K. M..

Decyzje wydane zostały po rozpatrzeniu wniosku o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej orzeczeniem Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w K. z dnia [...] 2014 r. nr [...], którym małoletni K. M. zaliczony został do osób niepełnosprawnych na okres do 31 sierpnia 2015 r. bez ustalenia, że wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji (pkt 7 wskazań orzeczenia). Orzeczenie to nie zostało zaskarżone do Wojewódzkiego Zespołu Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie W.. Kolejnym orzeczeniem Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w K. z dnia [...] 2015 r., nr [...], małoletni K. M. zaliczony został do osób niepełnosprawnych na okres do 31 października 2016 r., ponownie bez ustalenia wskazań co do konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Wniosek o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej pierwszym z ww. orzeczeń złożony został w dniu 5 czerwca 2017 r. w związku z uzyskaniem korzystnego dla dziecka wyroku Sądu Rejonowego w L. z dnia 21 lutego 2017 r. sygn. akt [...], którym Sąd datując niepełnosprawność dziecka na okres od dnia 21 lipca 2017 r. uznał w punkcie I.7 sentencji orzeczenia, że dziecko wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Wnioskując o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej orzeczeniem z dnia 27 sierpnia 2014 r. skarżąca powołała przesłankę z art. 145 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. Dz.U. z 2017 r. poz. 1257, dalej Kpa) argumentując, że fakt ustalenia przywołanym wyrokiem niepełnosprawności dziecka od dnia 21 lipca 2014 r. z jednoczesnym stwierdzeniem spełnienia wymogów zawartych w pkt 7 zmienionego orzeczenia stanowi nową okoliczność w rozumieniu przywołanej podstawy wznowieniowej, która istniała w dniu podjęcia tego orzeczenia i zarazem nie była znana. Odmawiając, po uprzednim wznowieniu postępowania, uchylenia orzeczenia z dnia 27 sierpnia 2014 r. na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 Kpa organ I instancji przywołał przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2046 ze zm.) w zw. z § 6 ust. 2, § 7 ust. 1 i § ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnoprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz.U. z 2015 r. poz. 1110). Zdaniem organów przywołany przez stronę wyrok Sądu Rejonowego L. odnosi się wyłącznie do orzeczenia z dnia 23 września 2015 r., od którego zostało wniesione odwołanie, a nadto nowych okoliczności w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 Kpa nie stanowi odmienna ocena okoliczności lub dowodów znanych już wcześniej organowi.