Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 10 kwietnia 2018 r., sygn. I SA/Gd 1519/17

Podatek dochodowy od osób prawnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Kraus, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń, Sędzia NSA Alicja Stępień (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Dorota Zawiślińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2018 r. sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. z siedzibą w G. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 30 czerwca 2017 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2012 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

W zeznaniu CIT-8 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za okres od 1 lipca 2012 r. do 31 grudnia 2013 r. "A" Sp. z o.o. (dalej w skrócie zwana Spółką) wykazała dochód w wysokości 1.188.828,53 zł, stanowiący różnicę pomiędzy przychodami w kwocie 8.958.419,23 zł i kosztami ich uzyskania w kwocie 7.769.590,70 zł, podstawę opodatkowania w wysokości 1.188.829,00 zł oraz należny podatek dochodowy wg stawki 19% w kwocie 225.878,00 zł.

Naczelnik Urzędu Skarbowego decyzją z dnia 22 grudnia 2016 r. określił Spółce wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2012 r. w kwocie 64.133 zł.

Z ustaleń organu pierwszej instancji wynika, że Spółka w 2012 roku zawyżyła koszty uzyskania przychodów tego roku o łączną kwotę 9.454,63 zł, z tytułu zakupu mebli ogrodowych nie służących funkcjonowaniu Spółki, podróży służbowych, które nie zostały właściwie udokumentowane oraz nie zaewidencjonowanej w księgach faktury korygującej.

Po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez Spółkę, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej (dalej zwany Dyrektorem lub organem odwoławczym) decyzją z dnia 30 czerwca 2017 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie organ odwoławczy podniósł, że Spółka w złożonym odwołaniu nie podważa zasadności ustaleń dokonanych przez organ pierwszej instancji w decyzji wydanej za 2012 rok., lecz kwestionuje wyłącznie ustalenia tego organu odnoszące się do rozliczenia za rok 2013, tj. w zakresie pozbawienia Spółki prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków wynikających z 4 faktur wystawionych przez spółkę "B" oraz wydatków związanych z użytkowaniem samochodów osobowych. Natomiast zdaniem organu odwoławczego decyzji wydanej za 2012 r. Spółka stawia tylko zarzuty naruszenia przepisów proceduralnych, tj. art. 120, art. 121, art. 122, art. 124, art. 125, art. 180, art. 181, art. 187, art. 191 oraz art. 210 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej. Powyższe zarzuty Dyrektor uznał jednak za nieuzasadnione.