Wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 maja 2018 r., sygn. VII SA/Wa 1806/17

Administracyjne postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Cieśla, , Sędzia WSA Wojciech Sawczuk ( spr.), Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, Protokolant spec. Joanna Piątek-Macugowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 maja 2018 r. sprawy ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości [...] w W. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] czerwca 2017 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Uzasadnienie

I.

Decyzją z lipca 1965 r. (bez daty dziennej) Miejski Konserwator Zabytków przy [...] Radzie Narodowej w [...], działając na podstawie art. 4 i 14 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i o muzeach (Dz. U. nr 10 poz. 48) wpisał do rejestru zabytków, ze względu na wartość zabytkową i historyczną, [...] założenie urbanistyczne: ul. [...], [...], [...] (od pl. [...] do [...]), [...], [...], [...], [...], Al. [...], Plac [...]. Zabytek ten figuruje we właściwym rejestrze pod numerem [...].

II.

Wnioskiem z dnia 22 kwietnia 2015 r. Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości "[...]", na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 i 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 267, aktualnie tekst jednolity Dz. U. z 2017 r., poz. 1267 ze zm. - dalej jako k.p.a.) wniosła o stwierdzenie nieważności wskazanej decyzji Miejskiego Konserwatora Zabytków z lipca 1965 r.

Wspólnota, której budynek znajduje się bezpośrednio przy Placu [...] w W., wskazała iż w decyzji brak jest wyraźnego określenia, w formie załącznika, granic terenu poddanego ochronnie prawnej, co bezwzględnie skutkuje nieważnością przedmiotowej decyzji na mocy art. 156 § 1 pkt 2 i 5 k.p.a.

Odwołując się do § 4 pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 1963 r. w sprawie prowadzenia rejestru zabytków i centralnej ewidencji zabytków (Dz. U. Nr 19, poz. 101 - dalej jako rozporządzenie z 1963 roku). Strona podniosła, iż ochronie podlega określony obszar, a w każdym dziale rejestr powinien zawierać miejsce gdzie znajduje się zabytek, a dla zabytku nieruchomości, także opis jego granic. W przypadku objęcia ochroną konserwatorską historycznego założenia urbanistycznego nie może być uznane za wystarczające wymienienie w treści decyzji samych tylko nazw ulic. Przedmiotem ochrony prawnej jest w tym wypadku przestrzenne założenie miejskie, które może być tylko określone przez ścisłe oznaczenie obszarowe. Założenie urbanistyczne obejmuje układy ulic i zabudowy, stąd konieczne jest precyzyjne wytycznie linii zabudowy, do której odnosi się ochrona konserwatorska, ze względu na skutki prawne dla właścicieli albo użytkowników wieczystych nieruchomości.