Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 21 czerwca 2018 r., sygn. I SA/Go 219/18

Podatki inne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Juszczyk - Wiśniewska Sędziowie Sędzia WSA Jacek Niedzielski Asesor WSA Zbigniew Kruszewski (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Danuta Chorabik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 czerwca 2018 r . sprawy ze skargi G Sp. z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od gier za marzec i kwiecień 2010 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Pismem z [...] kwietnia 2013r. G Sp. z o.o. (obecnie G Sp. z o.o. w likwidacji) (dalej: Skarżąca lub Spółka) wniosła skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej z [...] marca 2013 r. nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego z [...] grudnia 2012 r. o odmowie stwierdzenia nadpłaty w podatku od gier za marzec i kwiecień 2010 r.

Z akt postępowania administracyjnego wynika następujący stan sprawy.

Skarżąca spółka za marzec i kwiecień 2010 r. zadeklarowała podatek od gier od automatu do gier o niskich wygranych według stawki określonej w art. 139 ust. 1 ustawy z 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (obecnie: Dz. U. z 2018 r. poz. 165 ze zm. - dalej: u.g.h.) czyli 2.000 zł od każdego automatu.

Pismem z [...] października 2013 r. wniosła o stwierdzenie nadpłaty w podatku od gier za marzec i kwiecień 2010 r., dołączając skorygowaną deklarację na podatek od gier. Żądanie stwierdzenia nadpłaty uzasadniła brakiem podstaw do stosowania art. 139 u.g.h. ponieważ przepis ten - jako przepis techniczny w rozumieniu art. 1 pkt 11 Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r., ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych, oraz z zasadami dotyczącymi usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. L 204 z 21.07.1998 str. 37, dalej: Dyrektywa 98/34/WE) -podlegał zaniechanej przez Polskę notyfikacji Komisji Europejskiej na podstawie art. 8 ust. 1 ww. Dyrektywy, a wobec jej braku nie mógł stanowić podstawy do nałożenia na jednostkę obowiązku. Spółka powołała się przy tym na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z 19 lipca 2012 r. w połączonych sprawach Fortuna sp. z o.o., Grand sp. z o.o. i Forta sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Celnej w Gdyni (C-213/11; C-214/11 i C-217/11).