Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 21 czerwca 2018 r., sygn. I SA/Wr 327/18

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Piotr Kieres, Sędziowie: Sędzia WSA Dagmara Dominik-Ogińska (sprawozdawca) Sędzia WSA Maria Tkacz-Rutkowska, Protokolant: sekretarz sądowy Magdalena Dworszczak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 21 czerwca 2018 r. sprawy ze skargi A. J.-S. i D. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

1. Postępowanie przed organami podatkowymi.

1.1. Przedmiotem skargi jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. (dalej: organ odwoławczy/ organ podatkowy drugiej instancji) z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...] uchylająca w całości decyzję Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego we W. (dalej: organ podatkowy pierwszej instancji) z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] i określająca zobowiązanie D.S. (dalej: podatnik) oraz A.J.-S. (dalej: strony, skarżący) w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009r. w wysokości 143.938,00 PLN.

1.2. Z akt sprawy wynika, że podatnik prowadził w 2009 r. pozarolniczą działalność gospodarczą pod firmą "A". W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zajmował się sprzedażą samochodów osobowych oraz pośrednictwem kredytowym. Podatnik zadeklarował rozliczanie podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej na zasadach ogólnych (art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych; Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej: updof).

1.3. W dniu 12 lipca 2010 r., strony złożyły korektę wspólnego zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu PIT-36, za 2009r., w której obok przychodu w wysokości 656.735,55 zł, wskazano na koszty uzyskania przychodu w kwocie 638.153,83 zł.

1.4. Organ podatkowy pierwszej instancji w powołanej na wstępie decyzji zakwestionował jako koszty uzyskania przychodów w oparciu o treść art. 22 ust. 1 updof, wydatki, które podatnik ujął w deklaracji podatkowej za 2009 r. (na które miały składać się głównie wydatki na zakup pojazdów, którymi podatnik handlował w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej), w łącznej kwocie 630.970,29 zł. Podkreślono, iż podatnik starał się udokumentować koszty uzyskania przychodów na podstawie nierzetelnych umów sprzedaży tychże pojazdów. Według danych zgromadzonych w toku postępowania podatkowego, 152 umowy sprzedaży pojazdów, które podatnik nabył w Niemczech w celu dalszej odsprzedaży, były sporządzone przez samego podatnika (s. 15 decyzji organu podatkowego pierwszej instancji). Podatnik na wyżej wskazanych umowach umieścił swój podpis jako nabywcy oraz sfałszował podpisy rzekomych sprzedawców pojazdów, dopuszczając się w ten sposób czynu stypizowanego w art. 270 § 1 w zw. z art. 12 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U. z 1997 r. nr 88 poz. 553; dalej: k.k.), za który to czyn został prawomocnie skazany. Dowodem w sprawie były materiały z postępowania karnego prowadzonego przeciwko D.S. przez Prokuraturę Rejonową w O. (sygn. Ds. [...]/14), włączone postanowieniem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego we W. z dnia [...] września 2016 r. do akt postępowania podatkowego. Organ podatkowy pierwszej instancji ustalił, że podatnik, przedmiotowe pojazdy nabywał już na terenie Polski, względnie, otrzymywał na pojazdy tzw. kredyt kupiecki, odbierając je od R.D., wraz z dokumentami pojazdu i kluczykami (samochody były wówczas wyrejestrowane). Po przewiezieniu pojazdów do K., podatnik wystawiał je na aukcjach internetowych i w ten sposób sprzedawał. Już po sprzedaży, w swoim domu, podatnik preparował umowy sprzedaży samochodów (mających dokumentować nabycie ich przez niego), projektując treść umów, wpisując do nich przybliżoną cenę rynkową pojazdów, a jako dane sprzedającego podawał dane osoby, która figurowała w karcie pojazdu, jako jego ostatni właściciel na terenie Niemiec. W związku z faktem, iż podatnik nie przedstawił w toku postępowania podatkowego dokumentów, świadczących o sposobie, na podstawie którego wszedł w posiadanie przedmiotowych pojazdów, organ podatkowy pierwszej instancji doszedł do przekonania, iż koszty nabycia pojazdów nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów, bowiem za takowe uznaje się wyłącznie wydatki dokonane w celu zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów (art. 23 ust. 1 updof), przy czym wydatki te muszą być należycie udokumentowane, tj. poświadczać o rzeczywistym przedmiocie transakcji, stronach i cenie sprzedaży. Organ podatkowy pierwszej instancji wskazał, że do uznania zakupu pojazdów za koszty uzyskania przychodu niezbędne jest zaistnienie rzeczywistego, realnego i konkretnego zdarzenia gospodarczego polegającego na zakupie pojazdu u konkretnego sprzedawcy za konkretną cenę, a także stosowne udokumentowanie tejże operacji. Udokumentowanie wyżej wskazanej transakcji nie może sprowadzić się wyłącznie do posiadania i zaewidencjonowania dokumentów pojazdu, ale koniecznym wymogiem jest, aby dowód odzwierciedlał rzeczywiście dokonaną transakcję gospodarczą. W ocenie ww. organu, rzetelność transakcji, a także prawidłowość sposobu jej udokumentowania stanowią warunek konieczny uznania wydatku za koszt podatkowy.