Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 14 marca 2019 r., sygn. I SA/Wr 910/18

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Anetta Makowska-Hrycyk, Sędziowie: Sędzia WSA Dagmara Dominik-Ogińska (sprawozdawca) Sędzia WSA Daria Gawlak-Nowakowska, Protokolant: starszy specjalista Katarzyna Motyl, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 14 marca 2019 r. sprawy ze skargi H. C., J. C. oraz M. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2018 r. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy D. z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...].

Uzasadnienie

1. Postępowanie przed organami podatkowymi.

1.1. Przedmiotem skargi H. C., J. C. i M. L. (dalej: Strony/ Skarżący) jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. (dalej: SKO, organ odwoławczy, organ podatkowy drugiej instancji) z dnia [...] czerwca 2018r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Wójta Gminy D. (dalej także : organ podatkowy pierwszej instancji) z dnia [...] lutego 2018r. nr [...] ustalającą H. C. (dalej: Podatniczka) kwotę łącznego zobowiązania pieniężnego za 2018r. w wysokości 3.911 zł.

1.2. Z uzasadnienia powołanej na wstępie decyzji organu podatkowego pierwszej instancji wynika, że Podatniczka jako współwłaścicielka nieruchomości została opodatkowana z tytułu posiadania nieruchomości rolnych oraz budynku zakwalifikowanego jako pozostały, położonych w W., podatkiem rolnym w wysokości 55 zł oraz podatkiem od nieruchomości w wysokości 3.856 zł.

1.3. W odwołaniu, Skarżący zarzucili bezzasadny wymiar podatku od budynku albowiem opodatkowany obiekt nie spełniał kryteriów jakie winien spełniać budynek, gdyż nie posiadał dachu.

1.4. SKO powołaną na wstępie decyzją utrzymało w mocy decyzję organu podatkowego pierwszej instancji. Odwołało się do treści art. 21 § 1 pkt 2 w związku z art. 207 § 1, art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U z 2018r., poz. 800; dalej: O.p.) oraz art. 1a ust. 1 pkt 1, art. 2 ust. 1 pkt 2, ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2018r., poz. 1445; dalej: upol), jak też art. art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017r., poz. 1332 ze zm.; dalej: upb). SKO wskazało, że w ramach postępowania prowadzonego w sprawie wymiaru podatku na 2015 organ podatkowy pierwszej instancji w dniu 22 kwietnia 2016r. przeprowadził w ramach oględzin, dowód w postaci dokumentacji fotograficznej posesji należącej do Stron i uznał, że przedmiotowy budynek znajduje się w dobrym stanie technicznym, żadna ze ścian zewnętrznych, ani dach nie uległy zawaleniu. Zdaniem organu podatkowego pierwszej instancji opodatkowany budynek spełniał kryteria uznania go za budynek w rozumieniu przepisów upol. SKO uznało załączoną dokumentację za wiarygodną. Wskazało, że odwołujący sygnalizują pewne uszkodzenia dachu budynku. Jednak z dokumentacji sporządzonej w 2016r. wynika, że budynek ma dach, a Strony do odwołania nie dołączyły dowodu przeciwnego. Fakt istnienia dachu potwierdza także dokumentacja sporządzona w dniu 15 maja 2018r. Reasumując, SKO wskazało, że sporny obiekt należało uznać za budynek podlegający opodatkowaniu. Przedstawioną argumentację SKO wsparło odwołaniem się do orzecznictwa sądów administracyjnych. Jednocześnie stwierdziło, że organ podatkowy pierwszej instancji, mając ku temu przesłanki, dokonał wymiaru podatku w oparciu o stan faktyczny taki sam jak w roku poprzednim (decyzja z dnia [...] lutego 2017r. nr [...] w sprawie wymiaru podatku na 2017r. i skorzystał z uprawnienia zawartego w art. 165 § 5 pkt 1 O.p. - nie wydawał postanowienia o wszczęciu postępowania podatkowego, nie wyznaczył też Stronom terminu w trybie art. 200 O.p.