Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 24 września 2019 r., sygn. II SA/Ol 268/19

Samorząd terytorialny

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędziowie Sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Sędzia WSA Piotr Chybicki Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 września 2019 r. sprawy ze skargi Wojewody Warmińsko-Mazurskiego na uchwałę Rady Miasta Olsztyna z dnia 6 listopada 2018 r. nr LV/1051/18 w sprawie określenia lokalnych standardów urbanistycznych na terenie miasta Olsztyna stwierdza nieważność § 4 ust. 2 Lp 3 zaskarżonej uchwały.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 25 lutego 2019 r. Wojewoda Warmińsko-Mazurski wywiódł skargę na uchwałę Nr LV/1051/18 Rady Miasta Olsztyna z dnia 6 listopada 2018 r. w sprawie określenia lokalnych standardów urbanistycznych na terenie miasta Olsztyna, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w części dotyczącej § 4 ust. 2 pkt 3 tabeli, zaznaczając, że w powyższym zakresie uchwała została podjęta bez podstawy prawnej, z naruszeniem kompetencji wyznaczonej w art. 19 ust. 3 w związku z art. 19 ust. 1 ustawy o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących.

Skarżący wskazał, że ustawodawca w art. 19 ust. 3 ww. ustawy umożliwił, w ramach ustaleń o charakterze fakultatywnym, określenie liczby miejsc parkingowych niezbędnych dla obsługi realizowanej inwestycji mieszkaniowej a także obowiązek zapewnienia dostępu do sieci ciepłowniczej na zasadach wynikających z przepisów ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne Rada Miasta Olsztyna skorzystała z upoważnienia formułując stosowne ustalenia w ramach § 3, § 4 ust. 2 pkt 1-2 uchwały. W ocenie skarżącego brak jest jednak podstaw prawnych do formułowania ustaleń dotyczących liczby miejsc parkingowych, odnoszącej się do inwestycji towarzyszącej, o której mowa w § 4 ust. 2 pkt 3 uchwały - "inne przeznaczone na działalność handlową lub usługową." Wskazano, że co prawda w zdaniu trzecim art. 20 ustawodawca określił, że przepisy art. 7-19 stosuje się odpowiednio, jednakże przepis ten dotyczy jedynie podjęcia uchwały o ustaleniu lokalizacji inwestycji towarzyszącej na wniosek, nie zaś samych standardów urbanistycznych. Powyższe oznacza co najwyżej odpowiednie stosowanie zarówno przepisów oraz samych lokalnych standardów przy podejmowaniu uchwały o ustaleniu lokalizacji inwestycji towarzyszącej. Tym samym w ocenie skarżącego brak jest podstaw do twierdzenia, że przepis art. 20 umożliwia samodzielnie sformułowanie dodatkowych lokalnych standardów urbanistycznych w zakresie liczby miejsc parkingowych, niezależnie od wniosku o ustalenie ich lokalizacji, który jest podstawą do podjęcia odrębnej uchwały.