Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 10 października 2019 r., sygn. II SA/Ol 560/19

Ochrona środowiska

Dnia 10 października 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędziowie sędzia WSA Marzenna Glabas (spr.) sędzia WSA Beata Jezielska Protokolant specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 października 2019 r. sprawy ze skargi P. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z "[...]" r., nr "[...]", Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania P. O. i T. S., orzekając w sprawie po raz trzeci na skutek wydawanych uprzednio decyzji, utrzymało w mocy decyzję Burmistrza z "[...]" r., określającą środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia, polegającego na budowie fermy drobiu o obsadzie 672 DJP, na terenie działek o nr "[...]" w J., gm. L., powiat d.

W uzasadnieniu organ wskazał, że inwestor wystąpił z wnioskiem w dniu 18 maja 2015 r. Do wniosku załączył raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko. Warunki realizacji inwestycji zostały pozytywnie zaopiniowane przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego oraz Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska. Kolegium podało, że ostateczną decyzją z "[...]" r. organ I instancji ustalił środowiskowe uwarunkowania realizacji planowanego przedsięwzięcia i decyzja ta stała się ostateczna. Przy czym decyzją z "[...]" r. Kolegium stwierdziło jej nieważność wobec niezapewnienia społeczeństwu udziału w postępowaniu. Organ odwoławczy wyjaśnił, że stwierdzenie nieważności uprzedniej decyzji nie miało wpływu na datę wszczęcia postępowania w niniejszej sprawie, co ma istotne znaczenie z punktu widzenia stanu prawnego, jaki powinien być w sprawie stosowany. Kolegium zwróciło uwagę na dwie nowelizacje ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2018 r. poz. 2081; dalej jako: "u.i.ś.o."), której przepisy stanowiły podstawę orzekania w sprawie. Stwierdziło, że w sprawie mają zastosowanie przepisy obowiązujące w dacie przedłożenia raportu. Następnie przytoczyło treść art. 66 ust. 1 u.i.ś.o., określającego jakie elementy powinien zawierać raport. Wskazało na charakterystykę planowanej inwestycji. Kolegium oceniło, że zebrane w toku postępowania informacje na temat przedsięwzięcia pozwalają wystarczająco ocenić jego wpływ na środowisko. Wskazało, że realizacja inwestycji nie spowoduje negatywnych skutków dla obszarów Natura 2000 i innych form ochrony przyrody. Realizacja planowanego przedsięwzięcia nie wymaga ponownego przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. Przy wypełnieniu warunków wymienionych w decyzji organu I instancji planowane przedsięwzięcie nie będzie znacząco negatywnie oddziaływać na środowisko. Z dokonanej w raporcie analizy wynika, iż uciążliwość projektowanej inwestycji w zakresie emisji zanieczyszczeń do powietrza nie przekroczy dopuszczalnych norm poza terenem należącym do inwestora, a emisja hałasu nie będzie oddziaływała ponadnormatywnie na podmioty i nieruchomości objęte ochroną akustyczną. Dodatkową gwarancją i zabezpieczeniem prawidłowego funkcjonowania inwestycji i minimalizowania jej oddziaływania na środowisko, w tym życie i zdrowie ludzi, są szczegółowo określone w decyzji warunki dotyczące fazy realizacji i eksploatacji przedsięwzięcia (oraz warunki jakie należy uwzględnić w projekcie budowlanym), które winny być dotrzymane przez inwestora. Kolegium zaznaczyło, że w obecnym stanie prawnym nie ma instrumentów prawnych, które pozwoliłyby weryfikować każdą uciążliwość zapachową, ponieważ nie istnieją normy odorowe. Subiektywne odczuwanie dyskomfortu nie oznacza negatywnego wpływu na zdrowie i warunki życia ludzi i nie jest podstawą do uznania oddziaływania przedsięwzięcia za negatywne, przekraczające dopuszczalne normy. Kolegium uznało, że organ I instancji uwzględnił wszystkie warunki środowiskowe dotyczące realizacji