Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 27 października 2022 r., sygn. III SAB/Gd 76/22

Administracyjne postępowanie; Osoby niepełnosprawne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Janina Guść Sędziowie: Sędzia WSA Alina Dominiak (spr.) Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 27 października 2022 r. sprawy ze skargi J. Z. na bezczynność Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w przedmiocie wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu 28 marca 2022 r. J. Z. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na bezczynność Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w sprawie rozpoznania wniosku o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, zarzucając organowi niezasadne pozostawienie jego wniosku z dnia 17 listopada 2021 r. bez rozpoznania w dniu 17 grudnia 2021 r. oraz dalszą, wynikającą z tego bezczynność, a nadto zarzucając organowi naruszenie art. 6 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2021 r. poz. 735 ze zm.) - zwanej dalej w skrócie "k.p.a." poprzez brak oparcia działania na przepisach prawa, art. 7 k.p.a. poprzez złamanie zasady praworządności wyrażonej w tym przepisie oraz niepodjęcie z własnej inicjatywy wszelkich niezbędnych kroków do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz jej załatwienia, art. 8 § 1 k.p.a. poprzez niekierowanie się zasadą proporcjonalności i narzucanie na stronę postępowania obowiązków nieprzewidzianych przez akty prawne rangi ustawowej i podustawowej, a także nakładanie na stronę obowiązków związanych z gromadzeniem materiału dowodowego w jakości nieproporcjonalnej do charakteru i wagi sprawy, art. 12 § 1 k.p.a. poprzez komplikowanie sprawy w związku z narzucaniem stronie wymogów nieprzewidzianych przez przepisy prawa, a w konsekwencji nieprowadzenie jej przy posługiwaniu się najprostszymi środkami, art. 75 § 1 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie dowodów z dokumentów załączonych do wniosku, które są pełnoprawnym materiałem dowodowym, nie są sprzeczne z prawem i są niezbędne do wyjaśnienia sprawy, art. 77 § 1 k.p.a. poprzez niezebranie i nierozpatrzenie całego materiału dowodowego, a także poprzez niepodjęcie jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej we własnym zakresie oraz poprzez niewskazanie braków merytorycznych obciążających materiał dowodowy przedstawiony przez stronę, art. 78 § 1 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie dowodów zaoferowanych przez stronę, które to dowody mają istotne znaczenie dla sprawy, art. 80 k.p.a. poprzez zupełne zaniechanie oceny materiału dowodowego, § 3 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. z 2021 r. poz. 857) - dalej jako: "rozporządzenie" poprzez nieoparte w przepisie poszerzenie wymaganej przez ustawodawcę dokumentacji oraz jej jakości w rozumieniu waloru dowodowego w związku z narzuceniem na stronę obowiązku przedłożenia oryginałów dokumentów w sytuacji, gdy przepis nie narzuca tak jakościowo wysokich standardów dla przedkładanych dokumentów, § 6 ust. 2 rozporządzenia poprzez zaburzenie priorytetu, jaki ustawodawca nadał zaświadczeniu od lekarza, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 rozporządzenia (a który został złożony w oryginale do sprawy), a reszcie dokumentów, co do których w żadnym miejscu przepis nie wskazuje, aby były konieczne oryginalne bądź poświadczone za zgodność przez stosowne podmioty, art. 64 § 1 i 2 k.p.a. poprzez nienadanie sprawie dalszego biegu oraz pozostawienie wniosku bez rozpoznania w sytuacji, gdy w sprawie nie doszło do niezrealizowania wymogów formalnych, tylko do - według organu - nieprzedłożenia stosownego materiału dowodowego, co w sposób oczywisty nie mogło skutkować załatwieniem sprawy poprzez pozostawienie wniosku bez rozpoznania oraz art. 107 § 1 pkt 6 w zw. z § 3 k.p.a. poprzez niesporządzenie w sposób prawidłowy uzasadnienia rozstrzygnięcia, co w efekcie uniemożliwia stronie odniesienie się do meritum stanowiska organu.