Zatrudnianie pracowników urzędów państwowych

Zasady zatrudniania pracowników urzędów państwowych zostały szczegółowo określone w ustawie z 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (dalej: ustawa o pracownikach urzędów państwowych).

Ustawa ta ma charakter szczególny w stosunku do pozostałych pracowników, a więc tych, do których zastosowanie znajdują przepisy ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (dalej: k.p.) lub inne ustawy z zakresu prawa pracy. Określa wyczerpująco niektóre kwestie związane ze stosunkiem pracy pracownika urzędu państwowego. Jedynie w kwestiach nieuregulowanych odsyła do k.p.

Ustawa o pracownikach państwowych - zgodnie z jej art. 1 ust. 1 - odnosi się tylko do pracowników zatrudnionych w enumeratywnie wskazanych urzędach państwowych, takich jak:

● Kancelaria Sejmu i Senatu,

● Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,

● Sąd Najwyższy,

● Biuro Trybunału Konstytucyjnego,

● Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich,

● Biuro Rzecznika Praw Dziecka,

● Biuro Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (dalej: Biuro KRRiT),

● Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa w sprawach nieuregulowanych w odrębnych przepisach,

● Krajowe Biuro Wyborcze,

● Regionalne Izby Obrachunkowe,

● Biuro Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych,

● Instytucje Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu.

Przedstawiony katalog został rozszerzony o pracowników zatrudnionych również w innych urzędach państwowych, co do których nie stosuje się przepisów ustawy z 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej, tj. o pracowników:

● Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i Rządowego Centrum Legislacji,

● urzędów ministrów i przewodniczących komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów oraz urzędów centralnych organów administracji rządowej,

● urzędów wojewódzkich oraz innych urzędów, stanowiących aparat pomocniczy terenowych organów administracji rządowej podległych ministrom lub centralnym organom administracji rządowej,