3. Formy i standardy pomocy społecznej

Pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężania trudnych sytuacji życiowych, których nie są w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

Potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej.

Zadania z tego zakresu realizowane są przez gminy i powiaty - w różnych formach pomocy - przez podejmowanie działań zmierzających do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze środowiskiem. Rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy oraz zgodne z obowiązującymi standardami.

3.1. Działanie rodzinnych domów pomocy

Jakie usługi świadczą przez całą dobę rodzinne domy pomocy osobom wymagającym z powodu wieku opieki innych osób? Kto i na jakich zasadach wydaje decyzję w sprawie skierowania do takiego domu? Jak wyglądają kontrole?

Z usług rodzinnych domów pomocy mogą korzystać osoby wymagające opieki z powodu wieku, którym nie można zapewnić usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania.

Rodzinny dom pomocy to forma usług opiekuńczych i bytowych świadczonych przez osobę w jej miejscu zamieszkania całodobowo dla nie mniej niż trzech i nie więcej niż ośmiu osób wymagających z powodu wieku wsparcia w tej formie (art. 52 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej).

Aby zapewnić właściwą opiekę osobom umieszczonym w tych domach pomocy, Minister Polityki Społecznej wydał 28 lipca 2005 r. rozporządzenie w sprawie rodzinnych domów opieki społecznej, w którym określił standardy, rodzaj i zakres usług bytowych i opiekuńczych świadczonych przez tego rodzaju domy pomocy, a także warunki kierowania, odpłatności i nadzoru nad nimi.

ZAPAMIĘTAJ!

Osoby prowadzące rodzinne domy pomocy powinny dostosowywać sposób świadczenia usług bytowych i opiekuńczych do stanu zdrowia, sprawności fizycznej i intelektualnej oraz indywidualnych potrzeb i możliwości swoich podopiecznych. Nie mogą też zapominać o prawach człowieka, w tym w szczególności o prawie do godności, wolności, intymności i poczucia bezpieczeństwa.