Zameldowanie a zapisy planu miejscowego

Problemem, który dotyczy wielu samorządów w Polsce, jest konieczność meldowania na pobyt stały osób zamieszkujących obiekty nieprzeznaczone do zaspokajania funkcji mieszkaniowych zarówno ze względu na zapisy planów miejscowych, jak i parametry konkretnych budynków. Dotyczy to zwłaszcza domków letniskowych i altan na terenie rodzinnych ogródków działkowych.

Funkcja meldunku

Ustawodawca w art. 4 ustawy z 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (dalej: u.e.l.d.) przewidział tzw. obowiązek meldunkowy polegający m.in. na konieczności zameldowania się obywatela polskiego, który przebywa stale na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w miejscu pobytu stałego. Jednocześnie możliwości zameldowania nie uzależniono od innych przesłanek niż fakt zamieszkiwania w danym miejscu z zamiarem stałego przebywania, np. od wykazania się przez meldowanego ważnym tytułem prawnym do lokalu. WSA w Poznaniu w wyroku z 22 lutego 2007 r. (sygn. akt III SA/Po 118/06) wskazał wprost, że organy ewidencyjne nie są uprawnione do badania tytułu prawnego do zamieszkiwania pod wskazanym adresem. Wynika to z ewidencyjnego charakteru meldunku, który m.in. z uwagi na publicznoprawne obowiązki obywateli ma umożliwić właściwym organom ustalenie faktycznego miejsca, w którym koncentruje się centrum interesów życiowych obywatela.