Obszar ograniczonego użytkowania

W ramach systemu ochrony środowiska, w niektórych sytuacjach – pomimo stosowania rozwiązań mających na celu ograniczenie oddziaływania określonego zakładu czy obiektu na sąsiadujące z nim tereny – z uwagi na charakter i znaczenie zakładu czy obiektu niezbędne będzie określenie innych niż podstawowe zasady i standardy oddziaływania na środowisko. W takich przypadkach będziemy mieli do czynienia z obszarami ograniczonego użytkowania.

Utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania, z uwagi na zaistnienie przesłanek ustawowych wskazanych w art. 135 ust. 1 Prawa ochrony środowiska (dalej: u.p.o.ś.), stanowi niejako legalizację sytuacji, w której dany zakład lub obiekt swoim funkcjonowaniem – mimo zastosowania różnych rozwiązań ograniczających jego wpływ (oddziaływania) na okoliczne tereny – nadal nie dotrzymuje wyznaczonych standardów jakości środowiska poza jego terenem.

Czym jest obszar ograniczonego użytkowania

Obszar ograniczonego użytkowania ustalany jest w związku z de facto nieprawidłowym funkcjonowaniem zakładu lub obiektu w aspekcie ochrony środowiska – ale ze względu na znaczenie tego zakładu lub obiektu ustawodawca godzi się na zmniejszenie wymogów jakościowych ochrony środowiska na obszarze wokół tego zakładu lub obiektu. Tym samym zakład lub obiekt (funkcjonując nadal) ogranicza sposób korzystania z nieruchomości z nim sąsiadujących. W tym zakresie instytucja legalizacji stanu przekraczania norm jakościowych oddziaływania na środowisko zakładu lub obiektu jest dokonywana w interesie publicznym. Skutkuje to tym, że właściciel nieruchomości położonej w obszarze ograniczonego użytkowania nie może skutecznie żądać zaniechania przez podmiot prowadzący zakład lub obiekt oddziaływania na jego nieruchomość – o ile oczywiście nie zostaną z kolei przekroczone dopuszczalne po utworzeniu obszaru normy środowiskowe, określone w akcie o utworzeniu obszaru ograniczonego użytkowania.