Implementacja dyrektywy w sprawie transgranicznego łączenia się spółek kapitałowych

Radosław L. Kwaśnicki

radca prawny, Of Counsel w kancelarii GESSEL, gdzie kieruje grupą prawa spółek, członek Europejskiego Kolegium Doktoranckiego na Uniwersytecie Jagiellońskim

Maria Bogajewska

Mając na względzie znaczenie projektu, w niniejszym artykule zostanie dokonana jego analiza pod kątem poprawności projektowanej implementacji dyrektywy do prawa polskiego. Zostanie także przedstawione ryzyko związane z powstałym opóźnieniem na tej płaszczyźnie.

Uwagi wstępne

Transgraniczne łączenie się spółek (dalej także jako „fuzja”) jest jedną z form korzystania przez spółki ze swobody przedsiębiorczości w rozumieniu art. 43 i 48 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE). Teza ta znajduje potwierdzenie nie tylko w literaturze przedmiotu, ale również w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS). Dotychczas jednak przeprowadzenie połączenia spółek „ponad granicami” było albo niemożliwe albo powiązane z dużym ryzykiem. Można tu przykładowo wskazać na sprawę u której podstawy miał miejsce poniższy stan faktyczny: sąd niemiecki odmówił zarejestrowania fuzji spółki pod firmą „Sevic Systems Aktiengesellschaft” z siedzibą w Niemczech ze spółką pod firmą „Security Vision Concept SA” z siedzibą w Luksemburgu, powołując się na § 1 ust. 1 niemieckiej ustawy o przekształceniach (Umwandlungsgesetz), który zezwala tylko na łączenie się spółek z siedzibą w Niemczech. Rozpatrując tę sprawę ETS uznał, iż „art. 43 i 48 TWE stosuje się do łączenia się spółek, takiego jak będące przedmiotem postępowania przed sądem krajowym”, a odmowę wpisu transgranicznej fuzji do rejestru, która nastąpiła na podstawie § 1 ust. 1 wskazanej ustawy należy uznać za ograniczenie swobody przedsiębiorczości. Przejawem takiego ograniczenia są - wg ETS - „wszelkie czynności, które uniemożliwiają, utrudniają lub ograniczają atrakcyjność korzystania ze swobody”.