Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 27 marca 2024 r., sygn. II SAB/Sz 3/24
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj (spr.) Sędziowie Asesor WSA Joanna Świerzko-Bukowska, Sędzia WSA Joanna Wojciechowska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 27 marca 2024 r. sprawy ze skargi J. N. na bezczynność Uniwersyteckiego Szpitala [...] w Szczecinie w przedmiocie udostępnienia dokumentacji medycznej oddala skargę.
Uzasadnienie
Wnioskiem z dnia 17 października 2023 r. J. N. (dalej jako "skarżący") zwrócił się do Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego [...] w S. (dalej jako "Szpital") o udostępnienie w formie kopii całej dokumentacji medycznej zmarłego J. N.. Do wniosku skarżący załączył odpis skrócony aktu zgonu J. N. oraz postanowienie Sądu Rejonowego S. w S. II Wydział Cywilny z dnia 18 maja 2022 r., sygn. akt [...] stwierdzające, że spadek po zmarłym nabyli z dobrodziejstwem inwentarza: bratanek J. N. oraz bratanica A. K. z domu N. w udziałach wynoszących po 1/2 części.
W odpowiedzi z dnia 18 października 2023 r. Szpital poinformował skarżącego, że wobec niespełnienia warunków udostępnienia dokumentacji medycznej na podstawie art. 26 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. 2023 r., poz. 1545 - dalej jako "u.p.p.") oraz braku wykazania uprawnienia do uzyskania kopii dokumentacji medycznej, nie mógł przychylić się do wniosku.
Skarżący po otrzymaniu odpowiedzi wystosował do Szpitala pismo z dnia 9 listopada 2023 r. wraz z "odwołaniem", w którym podniósł, że z wujkiem J. N. był połączony silną pozytywną więzią emocjonalną, która powinna stanowić przesłankę do uznania go za osobę bliską zmarłemu. Jednocześnie złożył ponowny wniosek o wydanie dokumentacji medycznej zmarłego.
Pismem z dnia 8 grudnia 2023 r. Szpital nadał do skarżącego odpowiedź, w której wskazał, że w związku z niewykazaniem przez skarżącego uprawnienia do uzyskania kopii dokumentacji medycznej, w tym wobec niespełnienia przesłanek ustawowych zawartych w art. 26 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 2 u.p.p., podtrzymuje swoje stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 18 października 2023 r. w przedmiocie odmowy udostępnienia kopii dokumentacji medycznej J. N..
W dniu 10 stycznia 2024 r. skarżący wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie ze skargą na bezczynność Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego [...] w S. w przedmiocie udostępnienia dokumentacji medycznej, zarzucając naruszenie:
1) art. 3 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 26 ust. 2 u.p.p. poprzez nieuzasadnioną odmowę udostępnienia dokumentacji medycznej wnioskowanej przez osobę bliską,
2) art. 7 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego, co doprowadziło do uznania, że skarżący nie był osobą bliską zmarłego J. N..
W uzasadnieniu wyjaśnił, że zmarły był jego wujkiem, a więc krewnym trzeciego stopnia w linii bocznej, z tego też względu zgodnie z literalnym brzmieniem przepisów, nie jest uznawany za osobę bliską w rozumieniu art. 26 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 2 u.p.p. Jednakże w doktrynie reprezentowane jest stanowisko, że "kto jest osobą bliską dla pacjenta, musi decydować faktyczny układ stosunków pomiędzy określonymi osobami, a nie formalna kolejność pokrewieństwa wynikająca w szczególności z komentowanego artykułu" oraz "pojęcie osoba bliska należy wykładać w sposób funkcjonalny, uwzględniając zarówno stopień pokrewieństwa lub powinowactwa, jak i faktyczną więź łączącą pacjenta z daną osobą, która w konkretnych okolicznościach może modyfikować stopień bliskości wynikający z formalnych więzów pokrewieństwa lub powinowactwa" (D. Karkowska, B. Kmieciak [w:] red. D. Karkowska, Prawa pacjenta i Rzecznik Praw Pacjenta. Komentarz, Warszawa 2021, art. 3). Oznacza to, że wskazany w art. 3 ust. 1 pkt 2 u.p.p. katalog osób jest katalogiem otwartym, a zawarte w nim wyliczenie nie jest wyczerpujące i nie obejmuje wszystkich możliwych "osób bliskich". Stąd choć formalnie skarżący nie należy do kręgu osób enumeratywnie wymienionych jako "osoby bliskie" dla zmarłego J. N., to w rzeczywistości był on połączony z pacjentem bardzo silną pozytywną więzią emocjonalną, która powinna stanowić przesłankę do uznania go za osobę bliską zmarłemu, a zatem za osobę, której na podstawie art. 26 ust. 2 u.p.p. winno się udostępnić dokumentację medyczną.
Skarżący zaznaczył, że zmarły był jedną z ważniejszych osób w jego życiu, ponieważ od urodzenia uczestniczył w jego wychowaniu pełniąc rolę opiekuna. Zawsze dzielił się z nim swoimi doświadczeniami życiowymi, udzielał rad czy pomagał mu w trudnych sytuacjach. To właśnie wspólne przeżycia, rozmowy czy chwile rodzinne sprawiły, że ich relacja była pełna ciepła i wzajemnego zrozumienia. Na skutek tragicznego wypadku w 1974 r. w którym zmarły stracił żonę i dwójkę dzieci, skarżący stał się dla zmarłego jedną z najbliższych mu osób oraz najbliższym krewnym. Skarżący do samego końca opiekował się zmarłym wujkiem, dbał o jego potrzeby oraz interesował się jego stanem zdrowia.
Nadto podkreślił, że poznanie historii choroby zmarłego wujka może dostarczyć istotnych informacji na temat ewentualnych genetycznych skłonności do chorób, które mogą wpływać na jego zdrowie. Poznanie treści dokumentacji medycznej umożliwi bowiem skarżącemu lepsze zrozumienie potencjalnych ryzyk zdrowotnych oraz nakieruje go ku odpowiednim badaniom diagnostycznym.
Zdaniem skarżącego, Szpital był zobowiązany spełnić żądanie wyrażone w złożonych wnioskach z uwagi na pozytywne więzi emocjonalne, które nakazywały traktować skarżącego jako osobę bliską dla zmarłego pacjenta. Tymczasem dwukrotnie odmówił udostępnienia wnioskowanej dokumentacji, nie uzasadniając powyższego żadną pogłębioną analizą stanu faktycznego. Poza tym na wnioski odpowiedział krótkimi pismami o niemalże tożsamej treści, przy czym na ponowny wniosek o udostępnienie dokumentacji odpowiedział po miesiącu od jego złożenia.
W oparciu o powyższe skarżący wniósł o orzeczenie o wystąpieniu bezczynności oraz zobowiązanie Szpitala do udostępnienia dokumentacji medycznej zmarłego J. N. w terminie 7 dni.
W odpowiedzi na skargę pełnomocnik Szpitala domagając się jej oddalenia wywiódł, że osobą bliską w rozumieniu art. 3 ust.1 pkt 2 u.p.p. jest ta osoba, która jednocześnie spełnia kumulatywnie dwa warunki, tj. jest spokrewniona w stopniu wskazanym w tym przepisie oraz z którą istnieje faktyczna więź. Bezsprzecznie bratanek jest krewnym trzeciego stopnia w linii bocznej w związku z czym nie kwalifikuje się do zakresu definicji osoby bliskiej zawartej w u.p.p. Nadto skarżący nie został przez zmarłego upoważniony w żadnym zakresie do informowania o stanie zdrowia i udzielonych świadczeniach, do udostępniania dokumentacji medycznej ani w żadnym innym zakresie podczas pobytu w Szpitalu. Pełnomocnik poddał również w wątpliwość twierdzenia skarżącego w zakresie bliskich stosunków jakie miały łączyć go z wujkiem, w tym sprawowania nad nim opieki oraz dbania o jego zdrowie i potrzeby. Podniósł, że J. N. zmarł w dniu [...] marca 2021 r., natomiast skarżący podczas osobistej wizyty w Dziale Organizacyjno-Prawnym Szpitala w dniu 17 października 2023 r. wskazywał, iż powziął informację o śmierci wujka po upływie pół roku od tego zdarzenia, w związku z czym nie mógł być obecny na jego pogrzebie, a nadto nie mógł do samego końca opiekować się zmarłym, dbać o jego zdrowie i potrzeby.
Według pełnomocnika, Szpital prawidłowo przeprowadził postępowanie w wyniku którego, ustalił, że skarżący nie kwalifikuje się do grona osób wyczerpująco wskazanych w definicji osoby bliskiej, nadto w wątpliwość poddana została więź mającą łączyć skarżącego ze zmarłym. W sprawie wszelkie terminy zostały zachowane, zaś skarżący został poinformowany o regulacjach prawnych dotyczących osób, którym udostępniana jest dokumentacja medyczna po śmierci pacjenta.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wskazał co następuje:
Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2492 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.
W myśl art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm., dalej jako "p.p.s.a.") kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a. Dalsze przypadki zaskarżalnej bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania zostały unormowane w art. 3 § 2 pkt 9 p.p.s.a. Skargi w tym przedmiocie mogą być rozpoznawane przez sąd administracyjny w trybie uproszczonym - zgodnie z art. 119 pkt 4 p.p.s.a. - co też miało miejsce w niniejszej sprawie.
Przedmiotem skargi jest bezczynność Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego [...], której skarżący upatruje w nieudostępnieniu wnioskowanej przez niego dokumentacji medycznej po zmarłym J. N..
Zasady i sposób wydawania (udostępniania) dokumentacji medycznej reguluje ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.
Na gruncie przepisów tej ustawy w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że zakład opieki zdrowotnej (w tym szpital) jest zakładem administracyjnym, który z uwagi na unormowania stanowiące podstawę tworzenia i działalności tego rodzaju zakładów, w pewnym zakresie wykonuje funkcje administracji publicznej. Stosunek prawny pomiędzy zakładem a pacjentem odnośnie udostępniania dokumentacji medycznej jest zatem stosunkiem administracyjnoprawnym, udostępnienie zaś tej dokumentacji następuje w drodze działania (czynności) zakładu, które może być przedmiotem skargi do sądu administracyjnego. Obowiązek ciążący na podmiocie udzielającym świadczeń zdrowotnych podlega zatem kontroli sądów administracyjnych. Mając na uwadze wynikające z art. 51 ust. 3 Konstytucji RP prawo dostępu każdego do dotyczących go urzędowych dokumentów i zbiorów danych, należy przyjąć, że możliwość szerokiego dysponowania powyższymi informacjami sprawia, iż w tym zakresie podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych należy zaliczyć do kategorii władzy publicznej (por. postanowienie NSA z dnia 8 listopada 2012 r. sygn. akt II OZ 958/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 sierpnia 2019 r. sygn. akt VII SAB/Wa 48/19 czy wyrok WSA w Gorzowie z dnia 9 listopada 2023 r. II SAB/Go 110/23, wyroki dostępne na stronie internetowej pod adresem www.orzeczenia.nsa.gov.pl).
Z tego względu działania placówki medycznej w sprawie udostępniania dokumentacji medycznej podlegają kontroli sądów administracyjnych na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., a w konsekwencji podlega także kontroli bezczynność w sprawie udostępnienia tej dokumentacji na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. Przy czym skarga na niepodjęcie czynności w zakresie wydania dokumentacji medycznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 30 maja 2019 r. sygn. akt III SAB/Gd 9/19 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 maja 2018 r. sygn. akt VII SAB/Wa 17/18, dostępne j.w.)
Przystępując do oceny zasadności przedmiotowej skargi, odnotować trzeba, że w judykaturze podnosi się, że z bezczynnością mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie, lub wprawdzie prowadzi postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności. Podkreślenia także wymaga, że specyfika badania skarg na bezczynność polega na tym, że sąd ogranicza się do skontrolowania, czy organ rzeczywiście nie podjął działania, do którego był zobowiązany.
Złożenie wniosku o udostępnienie dokumentacji publicznej obliguje zakład opieki medycznej do jego rozpoznania, co sprowadza się do udostępnienia wnioskowanej dokumentacji medycznej w określonej przez wnioskodawcę formie lub odmowy jej udostępnienia. Na taki sposób załatwienia sprawy wskazuje analiza przepisów u.p.p. oraz wydanego na podstawie upoważnienia zawartego w art. 30 ust. 1 u.p.p., rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 kwietnia 2020 r. w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz. U. z 2022 r. poz. 1304 ze zm.- dalej jako "rozporządzenie").
Według art. 27 u.p.p. dokumentacja medyczna jest udostępniana: do wglądu, przez sporządzenie jej wyciągu, odpisu, kopii lub wydruku, przez wydanie oryginału za potwierdzeniem odbioru bądź za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej a także na informatycznym nośniku danych.
Dokumentację udostępnia się z zachowaniem jej integralności, poufności oraz autentyczności, bez zbędnej zwłoki (§ 70 ust. 1 rozporządzenia).
W przypadku gdy udostępnienie dokumentacji nie jest możliwe, odmowę przekazuje się w postaci elektronicznej albo papierowej, zgodnie z żądaniem uprawnionego organu lub podmiotu. W każdym przypadku wymagane jest podanie przyczyny odmowy (§ 71 rozporządzenia).
Określenie "bez zbędnej zwłoki" nie oznacza, że sprawa ma być załatwiona natychmiast, ale tak szybko, jak jest to możliwe. Respektowanie terminu "bez zbędnej zwłoki" powinno wyrażać się dążeniem do załatwienia sprawy przed upływem terminu maksymalnego. Przepisy ustawy jak i rozporządzenia nie regulują jednakże tej kwestii.
W doktrynie podkreśla się, że w przypadku braku przepisów określających podjęcie czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. należy przyjąć per analogiam, że powinny znaleźć zastosowanie przepisy art. 35 k.p.a. określające terminy załatwienia spraw w postępowaniu jurysdykcyjnym (T. Woś, H. Knysiak- Sudyka, M. Romańska, Postępowanie sądowo-administracyjne. Komentarz, wyd. Wolters Kluwer, Warszawa 2016, str. 141)
Stosownie do art. 35 k.p.a. sprawy winny być załatwiane bez zbędnej zwłoki, nie później niż w ciągu miesiąca od wszczęcia postępowania, a sprawy szczególnie skomplikowane - nie później niż w ciągu dwóch miesięcy.
Udostępnienie dokumentacji medycznej powinno więc nastąpić "bez zbędnej zwłoki", czyli w najkrótszym możliwym terminie, jednakże w czasie nie dłuższym niż miesiąc, a w przypadku sprawy skomplikowanej - dwa miesiące.
Odpowiadając na pytanie, czy skarżony podmiot dopuścił się bezczynności wskazać należy, iż jak wynika z nadesłanych akt sprawy, Szpital zarówno na pierwszy wniosek skarżącego z dnia 17 października 2023 r. jak i drugi wniosek z dnia 9 listopada 2023 r. udzielił negatywnej odpowiedzi odpowiednio pismami z dnia 18 października 2023 r. i 8 grudnia 2023 r. podając jednocześnie z jakich powodów nie może przychylić się do zawartego w tych wnioskach żądania. Mianowicie wskazał, że skarżący nie spełniał warunków, o których mowa w art. 26 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 2 u.p.p., a tym samym nie był uprawniony do uzyskania kopii dokumentacji medycznej zmarłego.
Zgodnie z art. 26 ust. 2 u.p.p. po śmierci pacjenta dokumentacja medyczna jest udostępniana osobie upoważnionej przez pacjenta za życia lub osobie, która w chwili zgonu pacjenta była jego przedstawicielem ustawowym. Dokumentacja medyczna jest udostępniana także osobie bliskiej, chyba że udostępnieniu sprzeciwi się inna osoba bliska lub sprzeciwił się temu pacjent za życia, z zastrzeżeniem ust. 2a i 2b.
Z kolei art. 3 ust. 1 pkt 2 u.p.p. definiuje osobę bliską stanowiąc, że określenie to oznacza małżonka, krewnego do drugiego stopnia lub powinowatego do drugiego stopnia w linii prostej, przedstawiciela ustawowego, osobę pozostającą we wspólnym pożyciu lub osobę wskazaną przez pacjenta.
Z unormowania tego wynika, że osoba bliska musi być wskazana przez pacjenta albo wykazać zależności, o których mowa powyższej. Zależności te to określone więzy o charakterze formalnym (tj. związek małżeński, pokrewieństwo do drugiego stopnia, powinowactwo do drugiego stopnia w linii prostej, przedstawicielstwo ustawowe) jak i faktycznym (wspólne pożycie).
W niniejszej sprawie skarżący domagał się udostępnienia dokumentacji medycznej wujka, a zatem krewnego trzeciego stopnia w linii bocznej. Niewątpliwe pokrewieństwo to, z uwagi na jego stopień, nie mieści się w zakresie art. 3 ust. 1 pkt 2 u.p.p., a zatem nie może przesądzać o zakwalifikowaniu skarżącego jako osoby bliskiej. Co istotne skarżący nie podniósł, aby został upoważniony (wskazany) przez wujka do uzyskiwania informacji o jego stanie zdrowia bądź był w dniu jego śmierci przedstawicielem ustawowym. Natomiast swoje uprawnienie wywodzi z więzi emocjonalnej łączącej go z wujkiem, która - w jego ocenie - stanowi wystarczającą przesłankę do uznania go za osobą bliską zmarłego, a tym samym uzyskania wnioskowanej dokumentacji medycznej. Rozstrzygnięcia zatem przede wszystkim wymaga kwestia, czy słusznie Szpital przyjął, że skarżący nie jest osobą bliską dla zmarłego wujka w rozumieniu cytowanych powyżej przepisów.
W tym miejscu podkreślenia wymaga, że uregulowana w art. 3 ust.1 pkt 2 u.p.p. definicja osoby bliskiej jest zakresowo pełna, gdyż precyzyjnie określa katalog osób, którym ustawodawca przyznaje na gruncie ww. ustawy status osoby bliskiej. Wbrew twierdzeniom skarżącego, zawarte w tym przepisie wyliczenie ma charakter wyczerpujący, co oznacza, że krąg osób wyszczególnionych w art. 3 ust. 1 pkt 2 u.p.p. jest zamknięty. Określono go stosunkowo szeroko poprzez odwołanie się do relacji małżeństwa, pokrewieństwa i powinowactwa oraz przedstawicielstwa ustawowego jak i relacji faktycznych wyznaczonych przez wspólne pożycie bądź wolę pacjenta. Kompleksowa regulacja kręgu osób związanych z pacjentem określonymi w ww. przepisie więzami rodzinnymi, prawnymi czy faktycznymi nie pozwala na jego rozszerzenie o inne osoby, w tym osoby bliskie w potocznym słowa tego rozumieniu. Tylko bowiem osoby enumeratywnie wymienione w art. 3 ust.1 pkt 2 u.p.p. mogą stanowić osoby bliskie pacjentowi, a do tych osób zaliczono jedynie: małżonka, krewnego do drugiego stopnia, powinowatego do drugiego stopnia w linii prostej, przedstawiciela ustawowego, osobę pozostającą we wspólnym pożyciu oraz osobę wskazaną przez pacjenta. Lista ta obejmuje wszystkie możliwe osoby bliskie, o czym świadczy okoliczność, że ustawodawca przed dokonaniem wyliczenia nie posłużył się kwantyfikatorem "w szczególności". Osoba spoza ww. grona nie może być zatem uznana za bliską i to nawet w przypadku gdyby łączył ją z pacjentem silny związek emocjonalny.
Przywołane przez skarżącego podglądy doktryny w żaden sposób nie podważają powyższego stanowiska. Dostrzec trzeba, co umknęło skarżącemu, że zacytowane w skardze fragmenty komentarza do art. 3 u.p.p. autorstwa D. Karkowska i B. Kmieciak odnoszą się do oceny sytuacji prawnej osób zaliczonych przez ustawodawcę do katalogu osób bliskich, w tym ich wzajemnej relacji. W komentarzu w ustosunkowaniu się co do tej kwestii uczyniono bowiem uwagę, że "pojęcie osoba bliska należy wykładać w sposób funkcjonalny, uwzględniając zarówno stopień pokrewieństwa lub powinowactwa jak i faktyczną więź łączącą pacjenta z daną osobą, która w konkretnych okolicznościach może modyfikować stopień bliskości wynikający z formalnych więzów pokrewieństwa lub powinowactwa". Nie oznacza to jednak jakoby w ww. komentarzu wyrażono opinię, iż samo wystąpienie faktycznej więzi mogło przesądzać o przyznaniu osobie niewskazanej w art. 3 ust. 1 pkt 2 u.p.p. statusu osoby bliskiej. Również stwierdzenie, że "kto jest osobą bliską dla pacjenta, musi decydować faktyczny układ stosunków pomiędzy określonymi osobami, a nie formalna kolejność pokrewieństwa wynikająca w szczególności z komentowanego artykułu" nie dowodzi, aby zdaniem komentatorów, osobą bliską mógł być dalszy krewny tylko z uwagi na występujące pozytywne relacje z pacjentem. Wywieść więc należy, że choć więź emocjonalna może mieć znaczenie, to dotyczy to tylko przypadku, gdy wnioskodawca uprzednio spełnia warunek stopnia pokrewieństwa lub powinowactwa. Natomiast gdyby przyjąć tok rozumowania strony skarżącej, bliskie więzi emocjonalne z krewnymi bądź powinowatymi umożliwiałyby wbrew jednoznacznym przepisom ustawy o prawach pacjenta, udostępnianie dokumentacji medycznej pacjentów także członkom dalszej rodziny – tj. krewnym i powinowatym dowolnego stopnia.
Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że w realiach niniejszej sprawy, powołanie się przez skarżącego na istnienie pozytywnej więzi ze zmarłym wujkiem (abstrahując od tego czy rzeczywiście ona wystąpiła) nie może stanowić przesłanki do uznania go za osobą bliską. A skoro z prawidłowych ustaleń Szpitala wynikało, że nie należał on do osób uprawnionych z art. 26 ust. 2 u.p.p., stąd odmowa udostępnienia wnioskowanej dokumentacji medycznej była w pełni uzasadniona. W tych okolicznościach akcentowane przez skarżącego powody, dla których wnioskował o dokumentację medyczną nie mogły być wzięte pod uwagę.
Jedynie na marginesie wskazać należy, że o wyjątkowo silnych więziach i sprawowaniu opieki nad wujkiem "do samego końca" z pewnością nie świadczy okoliczność, że o fakcie śmierci wujka skarżący dowiedział się dopiero po pół roku.
Podsumowując, zarzuty skargi okazały się chybione, gdyż nie sposób przypisać Szpitalowi zarzucanej bezczynności, skoro we właściwy sposób zareagował na złożone wnioski. Niezwłocznie bowiem poinformował skarżącego o odmowie udostępnienia dokumentacji medycznej i przyczynie takiego stanu rzeczy. Z kolei rozpoznając ponowny wniosek, wystosował w terminie miesiąca do skarżącego pismo, w którym słusznie podtrzymał wcześniej zajęte stanowisko w sprawie.
W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę.
POTRZEBUJESZ POMOCY?