Dzisiejsi absolwenci to osoby urodzone po 1990 roku. Nierzadko mają mnóstwo energii, pomysłów, są otwarci. Nie znają świata bez internetu, komórek. Niemal ciągle mają nieograniczony dostęp do wirtualnej rzeczywistości. W jednej chwili śledzą życiowe przygody swoich licznych znajomych na portalach społecznościowych, w drugiej szukają możliwości spędzenia weekendu w odległej części Europy, w kolejnej oglądają najnowszą produkcję filmową... A to wszystko w ciągu kilku, kilkunastu minut. Ich życie w znacznym stopniu toczy się w wirtualnej rzeczywistości - wirtualnie opowiadają o sobie swoim znajomym, dzielą się zdjęciami, linkami, filmikami... Ich hasło brzmi: nie ma Cię w sieci, nie ma Cię w ogóle. Ponieważ mają świadomość kształtowania własnego wizerunku, zdarza im się koloryzować, przejaskrawiać otaczającą ich rzeczywistość... Co z tego wynika? Energią i sukcesami innych napędzają swój dzień, nie lubią przyznawać się do porażek, kształtują nieco przeinaczony obraz rzeczywistości. Jaki? Trochę amerykański - coraz częściej jest u nich wszystko OK - praca, weekend, znajomi, nowy smartfon. Ewentualnie wszystko mogą mieć "fajne" (z wszelkimi możliwymi odmianami tego słowa) lub "zaj...". Raczej nie myślą o zakładaniu rodziny (średnia wieku kobiet rodzących pierwsze dziecko osiąga w Polsce prawie 30 lat). Oznacza to, że chcą, aby ich życie rzeczywiście było co najmniej OK. Jak postępować z takimi pracownikami?