Ewidencja księgowa środków trwałych i pozostałych środków trwałych w jednostkach pomocy społecznej

Środki trwałe to jedne z aktywów występujących w jednostkach pomocy społecznej. Prawidłowe gospodarowanie środkami trwałymi oraz pozostałymi środkami trwałymi jest jednym z podstawowych obowiązków kierowników jednostek oraz służb księgowo-finansowych.

Środki trwałe w jednostkach pomocy społecznej

Środki trwałe to składniki aktywów zdefiniowane w art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (dalej: uor), w tym środki trwałe stanowiące własność jednostki samorządu terytorialnego, otrzymane w trwały zarząd lub użytkowanie i przeznaczone na potrzeby jednostki. Składnik majątku może być uznany za środek trwały tylko wtedy, gdy jest zdatny do użytkowania. Jednym z warunków uznania składnika majątkowego za zdatny do użytkowania jest jego kompletność.

Środek trwały uznaje się za zdatny do użytkowania, jeżeli jest kompletny i jednocześnie spełnia:

• wymogi prawne przewidziane w przepisach regulujących szczególne warunki, jakie muszą spełniać określone kategorie środków trwałych, aby zostały dopuszczone do użytkowania,
• wymogi wewnętrzne polegające na jego dostosowaniu do miejsca i warunków funkcjonowania, zgodnie z wymaganiami jednostki.

Środek trwały jest kompletny, jeżeli może realizować przypisane mu funkcje, co oznacza, że spełnia wszystkie warunki techniczne (pod względem konstrukcyjnym) i prawne przewidziane dla danej kategorii środków trwałych, a w szczególności zawiera wszystkie części składowe, czyli nieodłączne elementy środka trwałego warunkujące jego użytkowanie (np. silnik w samochodzie, fundament pod budynek, płyta główna w zespole komputerowym), który nie może być od niego odłączany bez istotnego uszczerbku dla zdatności środka trwałego do użytkowania.

Kolejnym warunkiem uznania składnika aktywów za środek trwały jest przeznaczenie go do wykorzystania, w toku użytkowania, . Środek trwały jest przeznaczony na własne potrzeby wtedy, gdy jednostka będzie go użytkowała w ramach własnej, działalności statutowej. Za użytkowane na własne potrzeby jednostki uznaje się również rzeczowe składniki aktywów (z wyjątkiem nieruchomości), oddane do użytkowania innym jednostkom na podstawie umowy najmu lub dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Nieruchomości oddane do użytkowania innym jednostkom na podstawie tego rodzaju umów są uznawane za wykorzystywane na własne potrzeby jednostki użyczającej wtedy, gdy prowadzi ona działalność polegającą na dzierżawie lub wynajmie nieruchomości, albo wynajmowana część nieruchomości jest nieistotna (nieruchomość jest w większości zajmowana na potrzeby jednostki). W przeciwnym wypadku nieruchomości te są zaliczane do inwestycji, podobnie jak środki trwałe związane z tą nieruchomością (np. grunt, na którym nieruchomość jest posadowiona, windy, kotłownia).