Stan po kotlecie

Artysta powinien tworzyć to, na co ma ochotę, bo jego emocje to jego prawda. Nawet jeżeli ludzie ich nie poczują, to zostanie mu przynajmniej własne wzruszenie

Tadeusz Woźniak – muzyk, autor piosenek, komponuje muzykę do spektakli teatralnych, filmów i seriali. W 1972 r. na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu otrzymał główną nagrodę za wykonanie „Zegarmistrza światła”

z Tadeuszem Woźniakiem rozmawia Konrad Wojciechowski

Jan Kochanowski ważnym poetą był?

Dla mnie – jest. Lubię jego język, smakuje mi.

Bo to język, którym wciąż można opowiadać o tym, co się ludziom przytrafia?

Kochanowski w znacznym stopniu opisuje nasze życie, choć w renesansowych realiach. Wieki mijają, a sprawy między ludźmi pozostają w gruncie rzeczy takie same – zmieniły się tylko dekoracje. Bardzo lubimy komplikować sobie życie, relatywizować je, opisywać na okrętkę.

Przygotował pan płytę z własną interpretacją „Pieśni świętojańskiej o Sobótce” Kochanowskiego,

żeby oswajać filozofię życia według klasyków?

Sprawa jest banalna. Realizuję swoje upodobania. Nie dorabiam do tego teorii ani wielkiej misji. Po prostu lubię staropolszczyznę, lubię poezję, w tym twórczość Kochanowskiego – nie tylko jego „Pieśń świętojańską o Sobótce”. Dwukrotnie, jeszcze w drugiej połowie lat 70., skomponowałem muzykę do „Odprawy posłów greckich”. Ten sentymentalny kontakt z estetyką Kochanowskiego trwa do dziś. „Pieśń” – także w postaci płyty – powstała dzięki Bibliotece Narodowej, która zaproponowała mi jej opracowanie z okazji imienin Jana Kochanowskiego. Premierę zagraliśmy w Ogrodzie Krasińskich.