Co tam w wielkim świecie?

Po powrocie z placówki w Waszyngtonie Marek Magierowski wydał „Dwanaście zdjęć prezydenta”. To zgrabna powieść polityczna, po lekturze której na dyplomację patrzy się na inaczej niż przez pryzmat rautów, fraków i konwenansów. Można by uznać ten tytuł za gorzkie, pełne ironii i kpin podsumowanie jego prawie dziesięcioletniej przygody na dyplomatycznych salonach. Jak gdyby autor musiał odreagować te wszystkie wymuszone uśmiechy i skrupulatnie dobierane słowa w oficjalnych wystąpieniach. W jego książce w zasadzie wszyscy uczestnicy życia publicznego – od prezydentów przez ambasadorów i chargé d’affaires po dziennikarzy – są sprzedajni, mają wąskie horyzonty i odgrywają tani teatr pod dyktando macherów od wizerunku. „Dwanaście zdjęć prezydenta” to jednak nie jakiś przydługi skecz, który mógłby odegrać Kabaret Moralnego Niepokoju, gdyby tylko przebrać Roberta Górskiego i spółkę w smokingi i wręczyć im do rąk talerzyki z pieczonym łososiem. Magierowski ustawia krzywe zwierciadło nie tylko po to, by wykpić z wyższością establishment (choć i tego nie brakuje), lecz głównie po to, by odbiła się w nim choroba tocząca Zachód. Uważni czytelnicy znajdą tu echa pisanej kilkanaście lat temu (w poprzednim życiu autora) „Zmęczonej”. Pamiętam, że publicysta Magierowski chciał wtedy działać, zmieniać na lepsze to, co krytykował na łamach gazet. Dziś jest chyba podobnie: autor bierze na warsztat poważne tematy, z tym, że dziś robi to w kostiumie satyryka, zostawiając poważne wnioski na potrzeby kolejnych esejów i wywiadów, których udziela po powrocie zza oceanu.