Komentarz do ustawy o pomocy społecznej - Art. 103

[Umowy w sprawie pomocy na rzecz osób bliskich] Jednym z podstawowych założeń pomocy społecznej jest udzielenie wsparcia osobom, które we własnym zakresie i własnymi środkami nie są w stanie pokonać trudności życiowych. We własnym zakresie należy odnosić również do osób, członków rodziny, które mogłyby udzielić wsparcia osobie potrzebującej. Ustalając okoliczności faktyczne sprawy, organ pomocy społecznej ma obowiązek ustalić, czy i w jakim rozmiarze osoba występująca o pomoc korzysta lub mogłaby korzystać z pomocy realizowanej przez członków jej rodziny, w tym w szczególności przez osoby zobowiązane do alimentacji. Jeżeli takie możliwości ze strony osób obowiązanych do pomocy się pojawiają i nie są kwestionowane, organ (kierownik ośrodka pomocy społecznej, dyrektor centrum usług społecznych lub kierownik powiatowego centrum pomocy rodzinie) ma obowiązek nakłaniać je do zawarcia z organem umowy, w której określone zostaną wysokość i zakres pomocy prywatnoprawnej.251) Przyjmuje się, że zastosowanie komentowanego art. 103 u.p.s. odnosi się często do osób prowadzących osobne gospodarstwa domowe i niezamieszkujących z osobą wymagającą pomocy.

Pierwszym rodzajem umowy jest umowa zawierana przez kierownika ośrodka pomocy społecznej, dyrektora centrum usług społecznych oraz kierownika powiatowego centrum pomocy rodzinie z członkami najbliższej rodziny osoby wymagającej pomocy, dotycząca zobowiązania krewnych do udzielania pomocy osobie potrzebującej.