(1)

Konwencja o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, podpisana w Chicago w dniu 7 grudnia 1944 r. i regulująca międzynarodowy transport lotniczy (zwana dalej "konwencją chicagowską"), weszła w życie w dniu 4 kwietnia 1947 r. Na jej mocy ustanowiono Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO).

(2)

Państwa członkowskie Unii są umawiającymi się stronami konwencji chicagowskiej oraz umawiającymi się państwami ICAO, natomiast Unia ma status obserwatora w niektórych organach ICAO.

(3)

Na podstawie art. 54 konwencji chicagowskiej Rada ICAO może przyjmować normy międzynarodowe (zwane dalej "normami") i zalecane metody postępowania w odniesieniu do lotnictwa i oznaczać je jako załączniki do konwencji chicagowskiej (zwane dalej "załącznikami ICAO"), w szczególności w odniesieniu do bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego.

(4)

Na podstawie art. 90 konwencji chicagowskiej każdy załącznik ICAO lub każda zmiana załącznika ICAO mają wejść w życie w terminie trzech miesięcy po ich przedłożeniu umawiającym się państwom ICAO albo po upływie dłuższego okresu wyznaczonego przez Radę ICAO, chyba że w międzyczasie większość umawiających się państw ICAO złoży swój sprzeciw.

(5)

Gdy normy zostaną przyjęte i staną się skuteczne, będą wiążące dla wszystkich umawiających się państw ICAO, w tym wszystkich państw członkowskich Unii, zgodnie z konwencją chicagowską i w jej ramach.

(6)

Na podstawie art. 38 konwencji chicagowskiej każde umawiające się państwo ICAO, które uważa za niemożliwe w praktyce zastosowanie się pod każdym względem do którychkolwiek takich norm lub całkowite dostosowanie wprowadzonych przez siebie przepisów lub metod postępowania do wszelkich norm w przypadku ich zmian, albo które uważa za konieczne wprowadzenie przepisów lub metod postępowania różniących się pod jakimkolwiek względem od przepisów i metod postępowania ustalonych zgodnie z normami, powinno niezwłocznie zgłosić ICAO różnice zachodzące między jego własnymi przepisami lub metodami postępowania a przepisami lub metodami postępowania ustalonymi przez daną normę. W przypadku zmian w normach każde państwo, które nie dokonało odpowiednich zmian we wprowadzonych przez siebie przepisach lub metodach postępowania, powinno zawiadomić o tym Radę ICAO w ciągu sześćdziesięciu dni od daty przyjęcia zmian do danej normy albo wskazać środki, jakie zamierza zastosować.

(7)

Przepisy wewnętrzne ICAO, w szczególności określone przez umawiające się państwa ICAO terminy zgłaszania różnic względem norm, a także liczba różnic w dziedzinie bezpieczeństwa lotniczego, które mają być zgłaszane każdego roku, utrudniają ustalenie stanowiska, jakie ma być zajęte w imieniu Unii w decyzji Rady opartej na art. 218 ust. 9 Traktatu w odpowiednim czasie w odniesieniu do każdej różnicy, którą należy zgłosić. Ponadto normy przyjęte przez Radę ICAO w dziedzinie bezpieczeństwa lotniczego w dużej mierze dotyczą kwestii wchodzących w zakres wyłącznych kompetencji Unii. Skuteczne i właściwe jest zatem ustanowienie ram dla kryteriów i procedury, których należy przestrzegać przy zgłaszaniu różnic względem norm w dziedzinie bezpieczeństwa lotniczego wchodzących w zakres kompetencji wyłącznych Unii bez uszczerbku dla praw i obowiązków państw członkowskich wynikających z konwencji chicagowskiej.

(8)

Z uwagi na specyfikę sektora bezpieczeństwa lotniczego w porównaniu z innymi sektorami, którymi zajmuje się ICAO, w szczególności dużą liczbę norm przyjętych w tym sektorze przez Radę ICAO i liczbę różnic, które należy zgłosić każdego roku, niniejsza decyzja dotyczy szczególnie dziedziny bezpieczeństwa lotniczego i ma na celu usprawnienie procedur i skutecznego rozpatrywania licznych zgłoszeń. Na szczeblu ICAO normy bezpieczeństwa lotniczego zawarte są głównie w załącznikach ICAO 1, 6, 8, 14, 18 i 19. Na szczeblu unijnym wymogi zawarte w tych normach są odzwierciedlone głównie w rozporządzeniu (UE) 2018/1139 Parlamentu Europejskiego i Rady (1) oraz w aktach wykonawczych i delegowanych przyjętych na jego podstawie, w szczególności w rozporządzeniach Komisji (UE) nr 1178/2011 (2), (UE) nr 748/2012 (3), (UE) nr 965/2012 (4), (UE) nr 139/2014 (5), (UE) nr 452/2014 (6), (UE) nr 1321/2014 (7) oraz (UE) 2015/640 (8), a także w rozporządzeniach Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 2111/2005 (9) i w (UE) nr 376/2014 (10).

(9)

Niniejsza decyzja powinna ponadto ograniczać się do stanowisk, jakie mają być zajęte w imieniu Unii w ramach ICAO w obszarach podlegających wyłącznej kompetencji Unii.

(10)

Różnice względem norm przyjętych przez Radę ICAO mogą wynikać z prawa Unii z powodu przyjęcia przez tę Radę nowej lub zmienionej normy lub z powodu modyfikacji prawa Unii. W przypadku takich różnic stanowisko, jakie ma być zajęte w imieniu Unii, powinno opierać się na pisemnym dokumencie przedłożonym przez Komisję w odpowiednim czasie Radzie do dyskusji i zatwierdzenia.

(11)

Różnice względem norm przyjętych przez Radę ICAO w dziedzinie bezpieczeństwa lotniczego mogą również wynikać ze środków krajowych przyjętych na podstawie art. 71 rozporządzenia (UE) 2018/1139 w razie pilnych nieprzewidywalnych okoliczności, w przypadku gdy środki te różnią się od norm i w związku z tym wymagają zgłoszenia ICAO różnic, zgodnie z art. 38 konwencji chicagowskiej. Należy zatem również określić w niniejszej decyzji procedurę, której powinno się przestrzegać w celu zdefiniowania takich różnic. Procedura ta powinna zależeć od zakresu i okresu obowiązywania przyjętych środków krajowych, zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności, i powinna umożliwiać państwom członkowskim bezzwłoczne wypełnienie ich zobowiązań międzynarodowych wynikających z art. 38 konwencji chicagowskiej. Procedura ta nie powinna naruszać warunków i procedury określonych w art. 71 rozporządzenia (UE) 2018/1139.

(12)

Różnice, które należy zgłosić ICAO, powinny w stosownych przypadkach opierać się w szczególności na informacjach dostarczonych przez Agencję Unii Europejskiej ds. Bezpieczeństwa Lotniczego zgodnie z art. 90 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2018/1139. W przypadku gdy jest to wymagane przez ICAO, różnice powinny być zgodne z formatem określonym przez ICAO w jej formularzu dotyczącym zgłoszenia zgodności lub różnic lub w systemie elektronicznego zgłaszania różnic. W przypadku gdy na podstawie niniejszej decyzji stanowisko, jakie ma być zajęte w imieniu Unii, zostanie określone w pisemnym dokumencie przedłożonym przez Komisję Radzie do dyskusji i zatwierdzenia, dokument taki powinien, w stosownych przypadkach i zależnie od okoliczności, wskazywać, czy państwom członkowskim należy przyznać elastyczność w odniesieniu do zgłaszania danych różnic. Ponadto Komisja powinna dążyć do jak najszybszego rozpoczęcia sporządzania takiego dokumentu, aby zapewnić wystarczająco dużo czasu na przygotowania, w tym na przeprowadzenie odpowiednich konsultacji na szczeblu ekspertów.

(13)

Wykonanie niniejszej decyzji nie powinno pociągać za sobą naruszenia zobowiązań państw członkowskich wynikających z prawa Unii lub ich zobowiązań międzynarodowych wynikających z konwencji chicagowskiej, w szczególności w odniesieniu do dotrzymania terminu zgłaszania ICAO różnic.

(14)

Niniejsza decyzja powinna mieć zastosowanie przez ograniczony okres, tj. do czasu sesji Rady ICAO, która nastąpi po najbliższym posiedzeniu Zgromadzenia ICAO, aby umożliwić Radzie ocenę skuteczności niniejszej decyzji i postanowienie, na podstawie wniosku Komisji, o przedłużeniu jej stosowania lub zmianie jej w inny sposób,