(1)

Art. 193 dyrektywy 2006/112/WE stanowi, że podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczenia usług jest, co do zasady, obowiązany do zapłaty podatku od wartości dodanej (VAT) organom podatkowym.

(2)

Pismem, które wpłynęło do Komisji dnia 15 marca 2021 r. Republika Federalna Niemiec (zwana dalej „Niemcami”) zwróciła się do Komisji z wnioskiem o upoważnienie do stosowania środka szczególnego stanowiącego odstępstwo od Art. 193 dyrektywy 2006/112/WE w odniesieniu do osób zobowiązanych do zapłaty VAT w przypadku przenoszenia uprawnień do emisji będących przedmiotem obrotu w krajowym systemie handlu, ustanowionym ustawą o handlu uprawnieniami do emisji ze spalania paliw (Gesetz über einen nationalen Zertifikatehandel für Brennstoffemissionen - BEHG) z dnia 12 grudnia 2019 r. (zwanym dalej „wnioskiem”).

(3)

Na podstawie art. 395 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE pismami z dnia 7 kwietnia 2021 r. Komisja przekazała ten wniosek pozostałym państwom członkowskim, a pismem z dnia 8 kwietnia 2021 r. zawiadomiła Niemcy, że posiada wszystkie informacje niezbędne do rozpatrzenia wniosku.

(4)

W art. 199a ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 2006/112/WE zezwala się państwom członkowskim na wyznaczanie podatników, na których przenoszone są pozwolenia na emisję gazów cieplarnianych, zgodnie z definicją w art. 3 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2), oraz przenoszone są inne jednostki, z których mogą korzystać przedsiębiorcy w celu zapewnienia zgodności z tą dyrektywą, jako osoby zobowiązane do zapłaty VAT (zwane dalej „mechanizmem odwrotnego obciążenia”). Przepisy te zostały włączone do dyrektywy 2006/112/WE dyrektywą Rady 2010/23/UE (3), aby przyczynić się do zwalczania oszustw związanych z VAT. Stosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia w odniesieniu do handlu pozwoleniami na emisję gazów cieplarnianych zgodnie z art. 199a ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 2006/112/WE ogranicza się do uprawnień będących przedmiotem obrotu w ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji („EU ETS”).

(5)

Ustawą BEHG Niemcy stworzyły ramy prawne dla krajowego systemu handlu uprawnieniami do emisji, który obejmuje emisje niewchodzące w zakres EU ETS. W związku z tym art. 199a ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 2006/112/WE nie stanowią podstawy prawnej do stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia do handlu w ramach BEHG.

(6)

Według Niemiec handel uprawnieniami jest bardzo narażony na oszustwa związane z VAT. Handel uprawnieniami do emisji ze spalania paliw na podstawie BEHG może być wykorzystywany w nieuczciwych celach w taki sam sposób, jak handel w ramach EU ETS. Uprawnienia do emisji mogą być wymieniane szybko, wielokrotnie i łatwo. W związku z tym organom bardzo trudno jest wykryć takie zmiany własności oraz zapewnić pobranie odpowiedniej kwoty podatku. Nabywca uprawnień, będący podatnikiem z prawem do odliczenia, może odliczyć naliczony podatek VAT, istnieje natomiast ryzyko, że dostawca nie zapłacił organom podatkowym podatku obrotowego wykazanego na fakturze. W szczególności występowanie w łańcuchu dostaw tzw. znikających podatników, którzy szybko znikają lub nie posiadają żadnych aktywów, uniemożliwia organom pobór podatku, który nie został zapłacony, co ma negatywne skutki dla budżetu. Aby zaradzić stratom w dochodach publicznych, Niemcy wystąpiły z wnioskiem o uzyskanie upoważnienia na przyznanie odstępstwa od Art. 193 dyrektywy 2006/112/WE do wprowadzenia mechanizmu odwrotnego obciążenia w odniesieniu do przenoszenia uprawnień do emisji.

(7)

Wyznaczenie odbiorcy będącego podatnikiem jako osoby zobowiązanej do zapłaty VAT w takich szczególnych przypadkach przyczyniłoby się do uproszczenia procedury poboru VAT i zapobiegłoby uchylaniu się od opodatkowania i unikaniu opodatkowania. W związku z tym należy upoważnić Niemcy do stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia w odniesieniu do przenoszenia uprawnień do emisji będących przedmiotem obrotu w krajowym systemie handlu w ramach BEHG (zwanego dalej „środkiem szczególnym”).

(8)

Środek szczególny powinien być ograniczony w czasie. Należy zatem upoważnić Niemcy do stosowania środka szczególnego do dnia 31 grudnia 2024 r.

(9)

Zważywszy na zakres odstępstwa i fakt, że jest ono rozwiązaniem nowym, należy ocenić jego skutki. W związku z tym gdyby Niemcy zamierzały przedłużyć obowiązywanie środka szczególnego na okres po 2024 r., powinny do dnia 31 marca 2024 r. wraz z wnioskiem o przedłużenie przedstawić Komisji sprawozdanie zawierające przegląd tego środka szczególnego. Sprawozdanie to powinno zawierać ocenę wpływu środka szczególnego na zwalczanie oszustw związanych z VAT oraz liczbę przedsiębiorstw i transakcji objętych środkiem szczególnym.

(10)

Środek szczególny nie wpłynie negatywnie na zasoby własne Unii z tytułu VAT,