a)

pojazdów kategorii M1 i N (1) w odniesieniu do wytrzymałości siedzeń oraz ich kotwiczeń, a także w odniesieniu do ich zagłówków;

b)

pojazdów kategorii M2 i M3 1 w odniesieniu do siedzeń nieobjętych regulaminem nr 80, w odniesieniu do wytrzymałości siedzeń oraz ich kotwiczeń, a także w odniesieniu do ich zagłówków;

c)

pojazdów kategorii M1 w odniesieniu do konstrukcji tylnych części oparć siedzeń i konstrukcji urządzeń mających na celu ochronę znajdujących się w pojeździe osób przed zagrożeniem wynikającym z przemieszczenia się bagażu w przypadku zderzenia czołowego.

Uwaga:

Dodatek1 -

Opis trójwymiarowej maszyny punktu „H"1

Dodatek2 -

Trójwymiarowy układ odniesienia1

Dodatek3 -

Dane odniesienia dotyczące miejsc siedzących1

2.1.

2.2.

2.3.

2.4.

2.1.

Jeżeli oparcie siedzenia jest regulowane, ustawia się je w pozycji określonej przez producenta pojazdu. Jeżeli istnieje więcej niż jedna pozycja odchylenia najbardziej zbliżona do pozycji określonej przez producenta, odchylenie oparcia siedzenia należy ustawić w pozycji najbardziej zbliżonej i odchylonej w tył w stosunku do pozycji określonej przez producenta. Jeżeli pozycja zagłówka jest niezależna od pozycji odchylenia oparcia siedzenia, spełnienie wymogu ustala się w pozycji odchylenia oparcia siedzenia określonej przez producenta. Ustawić zagłówek w najwyższym położeniu regulacji pionowej przeznaczonym do użytku przez osobę znajdującą się w pojeździe. Ustawić zagłówek w najbardziej tylnym (w stosunku do siedzenia) położeniu regulacji poziomej prześwitu.

2.2.

2.3.

2.4.

2.5.

2.6.

3.1.

r

:

linia odniesienia

r1

:

przemieszczona linia odniesienia

1.1.

Siedzenie zamontowane w pojeździe mocowane jest w sposób pewny do stanowiska badawczego za pomocą elementów mocujących zapewnionych przez producenta, tak aby nie przemieszczało się pod wpływem uderzenia.

Oparcie siedzenia, jeżeli jest regulowane, należy zablokować w pozycji określonej w pkt 6.1.1 niniejszego regulaminu.

Jeżeli siedzenie wyposażone jest w zagłówek, montuje się go w taki sam sposób, jak w pojeździe. W przypadku oddzielnego zagłówka należy go zamocować do części konstrukcji pojazdu, do której zwykle jest mocowany.

Jeżeli zagłówek jest regulowany, należy ustawić go w najbardziej niekorzystnej pozycji, na jaką pozwala układ regulacji.

1.2.

1.2.1.

1.2.2.

1.3.

Należy użyć instrumentów pomiarowych umożliwiających dokonywanie pomiarów o następujących stopniach dokładności:

1.3.1.

1.3.2.

1.3.3.

Przyrządy muszą umożliwiać rejestrację akcji przez cały czas jej trwania oraz dokonywanie odczytów z dokładnością do jednej tysięcznej sekundy;

w nagraniu wykorzystanym do analizy badania musi zostać wykryty początek uderzenia w momencie pierwszego kontaktu modelu głowy z badanym przedmiotem.

1.4.

1.4.1.

Po zainstalowaniu siedzenia zgodnie z pkt 1.1 niniejszego załącznika, uderzenie jest kierowane od tyłu do przodu i pada na płaszczyznę wzdłużną pod kątem 45° od pionu.

Punkty uderzenia wyznacza laboratorium badawcze w obszarze 1 zdefiniowanym w pkt 6.8.1.1 niniejszego regulaminu lub, w razie potrzeby, w obszarze 2 zdefiniowanym w pkt 6.8.1.2 niniejszego regulaminu, na powierzchniach o promieniach krzywizny mniejszych niż 5 mm.

1.4.2.

Zagłówek jest mocowany i regulowany zgodnie z pkt 1.1. niniejszego załącznika. Uderzenia wykonuje się w punktach wyznaczonych przez laboratorium badawcze w obszarze 1 zdefiniowanym w pkt 6.8.1.1 niniejszego regulaminu oraz, ewentualnie, w obszarze 2 zdefiniowanym w pkt 6.8.1.2 niniejszego regulaminu, na powierzchniach o promieniach krzywizny mniejszych niż 5 mm.

1.4.2.1.

1.4.2.2.

1.4.3.

1.1.

1.2.

1.3.

1.4.

1.5.

2.1.

2.2.

2.3.

2.1.

2.2.

2.3.

2.4.

2.5.

2.6.

Uwaga:

Uwaga:

3.1.

3.2.

3.3.

2.1.

2.1.1.

2.1.1.1.

2.1.1.2.

2.1.1.3.

Regulację wzdłużną ustawia się o jedno wcięcie lub 10 mm do przodu w stosunku do możliwie najbardziej wysuniętej do tyłu normalnej pozycji użytkowej określonej przez producenta (w przypadku siedzeń z niezależną regulacją pionową poduszkę umieszcza się w najniższej możliwej pozycji). Podczas badania oparcia siedzeń znajdują się w normalnej pozycji użytkowej.

2.1.1.4.

2.1.1.5.

2.1.1.6.

2.1.1.7.

2.1.2.

2.1.2.1.

2.1.2.2.

2.1.3.

2.1.4.

2.2.

Do celów badania przegród wewnętrznych powyżej oparć siedzeń, pojazd należy wyposażyć w zamocowaną podniesioną podłogę badawczą o takiej powierzchni ładunkowej, aby środek ciężkości bloku badawczego znajdował się pośrodku, między górną krawędzią oparcia siedzenia zlokalizowanego przed przegrodą (bez uwzględnienia zagłówków), a dolną powierzchnią pokrycia sufitu. Blok badawczy typu 2 umieszcza się na podniesionej podłodze badawczej, przy czym jego największa powierzchnia o wymiarach 500 mm x 350 mm znajduje się pośrodku w odniesieniu do osi wzdłużnej pojazdu, a jego powierzchnia o wymiarach 500 mm x 125 mm skierowana jest do przodu. Z badania tego zwolnione są przegrody wewnętrzne, za którymi nie można zainstalować bloku typu 2. Blok badawczy umieszcza się w bezpośredniej styczności z przegrodą wewnętrzną. Ponadto dwa bloki badawcze typu 1 ustawia się zgodnie z pkt 2.1 w celu jednoczesnego przeprowadzenia badania siedzeń (zob. rys. 2).

2.2.1.

3.1.

2.1.

Siedzenie należy ustawić tak, aby jego punkt „H" pokrywał się z punktem „R"; jeżeli oparcie siedzenia jest regulowane, ustawia się je z odchyleniem oparcia odpowiadającym konstrukcyjnemu kątowi tułowia; relacja między punktem „H" a punktem „R" musi spełniać wymogi określone w pkt 2.1.1 załącznika 11.

Jeżeli - w innym momencie podczas badania zagłówka - punkt „H" i rzeczywisty kąt tułowia zostały ustalone zgodnie z pkt 2.1.1 załącznika 11, to podczas procedury badania pomiaru wysokości określonej w niniejszym załączniku nie trzeba ponownie sprawdzać ww. relacji.

Ewentualnie:

Jeżeli - w innym momencie podczas badania zagłówka - punkt „H" lub rzeczywisty kąt tułowia nie zostały ustalone zgodnie z pkt 2.1.1 załącznika 11, ale zastosowano pkt 2.1.3 lub pkt 2.1.4 załącznika 11, to podczas pomiaru wysokości nie trzeba ponownie sprawdzać ww. relacji.

2.2.

Pomiar wysokości odbywa się z wykorzystaniem urządzenia umożliwiającego pomiar współrzędnych.

2.3.

Wszystkich pomiarów dokonuje się w środkowej płaszczyźnie wzdłużnej wyznaczonego miejsca siedzącego.

2.3.1.

Ustawić zagłówek w pozycji przeznaczonej do użytku przez osobę płci męskiej średniego wzrostu (1) zgodnie z informacjami podanymi przez producenta. W przypadku braku informacji zagłówek należy ustawić w pozycji najbardziej zbliżonej do pozycji środkowej. Jeżeli dwie pozycje regulacji są w jednakowej odległości od pozycji środkowej, zagłówek należy ustawić w wyższej pozycji środkowej lub do tyłu w stosunku do pozycji środkowej.

W przypadku zagłówków bez regulacji wysokości stosuje się pozycję stałą.

Jeżeli w zagłówku dostępna jest tylko jedna pozycja użytkowa, zagłówek uznaje się za zagłówek bez regulacji wysokości.

Punkt styku określa się jako punkt przecięcia linii poziomej na wysokości współrzędnej Z tyłu głowy osoby płci męskiej średniego wzrostu (podanej w tabeli 10-1) z przednią powierzchnią zagłówka, jak wskazano na rys. 10-1.

Po ustaleniu punktu styku stanowi on wirtualny punkt odniesienia siedzenia (współrzędne x i z).

Jeżeli nie można określić punktu styku, ponieważ linia pozioma przechodząca przez tył głowy osoby płci męskiej średniego wzrostu znajduje się powyżej zagłówka, zagłówek należy podnieść do następnej pozycji blokowania, tak by umożliwić określenie punktu styku.

Jeżeli takie postępowanie nie pozwoli na uzyskanie punktu przecięcia, punkt styku zostanie wyznaczony na poziomym szczycie głowy [zagłówka].

Poziomy szczyt zagłówka definiuje się jako najwyższy punkt na zagłówku, który określa się poprzez obniżenie linii poziomej w środkowej płaszczyźnie wzdłużnej wyznaczonego miejsca siedzącego, aż dotknie ona zagłówka (zob. rys. 10-4).

Jeżeli na tej samej wysokości znajduje się więcej punktów, jako punkt styku wyznacza się najbardziej wysunięty do przodu punkt w płaszczyźnie poziomej szczytu zagłówka.

Uwaga: W niniejszym punkcie 2.3.1 opisano tylko punkt styku.

Jeżeli nie można określić punktu styku, ponieważ linia pozioma przechodząca przez tył głowy osoby płci męskiej średniego wzrostu znajduje się na poziomie przerwy w zagłówku, punkt styku zostanie określony przy użyciu kuli o średnicy 165 mm, której środek znajduje się na tej samej wysokości, co linia pozioma przechodząca przez tył głowy osoby płci męskiej średniego wzrostu.

W momencie pierwszego zetknięcia się kuli z zagłówkiem punkt styku wyznacza się jako najbardziej wysunięty do tyłu punkt kuli w obszarze przerwy (zob. rys. 10-5).

2.3.2.

Ustawić zagłówek w najwyższym położeniu. Jeżeli zagłówek jest odchylany lub regulowany przód-tył, podczas wyznaczania punktu styku regulacja odchylenia i przód-tył zostaje zachowana.

Punkt przecięcia wyznacza się na przedniej powierzchni zagłówka jako przecięcie z pionową linią przebiegającą za punktem styku (zob. rys. 10-2) w „odległości x" (podanej w tabeli 10-1).

W przypadku, gdy punkt przecięcia znajduje się za poziomym szczytem zagłówka, punkt przecięcia wyznacza się na poziomym szczycie zagłówka (zob. rys. 10-4).

Uwaga: uwzględnić wszystkie odniesienia do „najwyższego punktu w osi poziomej" dla podobnego rozwiązania.

Jeżeli punkt styku wyznaczono na poziomym szczycie zagłówka określonym zgodnie z pkt 2.3.1 i na powierzchni zagłówka nie ma punktu przecięcia, wówczas punkt przecięcia wyznacza się również na poziomym szczycie zagłówka określonym zgodnie z pkt 2.3.1 niniejszego załącznika.

Wyznaczony punkt przecięcia będzie zachowany w każdej pozycji regulacji.

W przypadku zagłówków bez regulacji wysokości punkt przecięcia wyznacza się w pozycji stałej.

Tabela 10-1

Tabela pozycji głowy

Położenie tyłu głowy dwóch wyznaczonych osób płci męskiej w pozycji, jaką zajmują w pojeździe w odniesieniu do punktu „R" przy kilku konstrukcyjnych kątach tułowia oraz „odległości x" między nimi

2.3.3.

Wysokość zagłówka to odległość od punktu „R", równoległa do linii odniesienia tułowia i ograniczona linią prostopadłą do linii odniesienia tułowia, przecinającą punkt przecięcia (zob. rys. 10-3).

Po określeniu współrzędnych punktu przecięcia najwyższą wysokość zagłówka można obliczyć na podstawie jego odległości wzdłużnej (ΔX) i pionowej (ΔZ) od punktu „R" (zob. rys. 10-3) w następujący sposób:

Wysokość zagłówka = ΔX • SIN(konstrukcyjny kąt tułowia) + ΔZ • COS(konstrukcyjny kąt tułowia)

2.3.3.1.

Ustawić zagłówek w najwyższym położeniu przeznaczonym do użytku przez osobę znajdującą się w pojeździe i zmierzyć odstęp między najwyższym punktem na linii środkowej zagłówka a wewnętrzną powierzchnią linii dachu lub tylnego okna dachowego, próbując przesunąć między nimi kulę o średnicy 50 mm ±0,5 mm.

2.3.4.

Ustawić zagłówek w najniższej pozycji regulacji przeznaczonej do normalnego użytkowania, innej niż pozycja nieużytkowa opisana w pkt 5.8 niniejszego regulaminu.

W najniższej pozycji użytkowej wysokość zagłówka to odległość od punktu „R", równoległa do linii odniesienia tułowia i ograniczona linią prostopadłą do linii odniesienia tułowia, przecinającą punkt przecięcia (punkt przecięcia wyznaczono dla najwyższej wysokości zagłówka w pkt 2.3.3).

2.1.

2.1.1.

Przy ustawieniu siedzenia zgodnie ze specyfikacjami producenta, z zastosowaniem procedury opisanej w załączniku 3 punkt „H", określony przez swoje współrzędne, leży w obrębie kwadratu o długości boku 50 mm, a przekątne poziomych i pionowych boków kwadratu przecinają się w punkcie „R" oraz rzeczywisty kąt tułowia znajduje się w zakresie 5° konstrukcyjnego kąta tułowia.

2.1.2.

2.1.3.

2.1.4.

2.2.

2.3.

2.4.

2.5.

2.6.

2.1.

3.1.

3.1.1.

3.1.2.

3.2.

Należy użyć instrumentów pomiarowych umożliwiających dokonywanie pomiarów o następujących stopniach dokładności:

3.2.1.

3.2.2.

3.2.3.

Przyrządy muszą umożliwiać rejestrację akcji przez cały czas jej trwania oraz dokonywanie odczytów z dokładnością do jednej tysięcznej sekundy;

w nagraniu wykorzystanym do analizy badania musi zostać wykryty początek uderzenia w momencie pierwszego kontaktu modelu głowy z badanym przedmiotem.

3.3.

3.3.1.

3.3.2.

2.1.

Ustawić regulowany zagłówek w taki sposób, aby jego rzeczywisty szczyt znajdował się na dowolnej z poniższych wysokości przy dowolnej pozycji prześwitu:

2.1.1.

2.1.1.1.

2.1.1.2.

2.1.2.

2.1.2.1.

2.1.2.2.

2.1.3.

2.1.3.1.

2.1.3.2.

2.2.

2.3.

2.4.

2.5.

2.6.

2.7.

2.8.

2.9.

2.10.

2.1.

2.2.

2.2.1.

2.2.1.1.

2.2.2.

3.1.

3.1.1.

Temperatura w laboratorium badawczym powinna wynosić 22,5 oC ±3 oC przy wilgotności względnej od 10 do 70 procent. Badany manekin i siedzenie muszą pozostawać w tej temperatury przez co najmniej 3 godziny przed badaniem.

Podczas badania aktywne elementy systemu, które mają zadziałać podczas zderzenia tylnego, są ustawione w stanie roboczym (np. aktywny zagłówek, napinacz pasa bezpieczeństwa). Czas reakcji wymagany dla określonych elementów aktywnego zagłówka określa producent pojazdu.

3.1.2.

3.1.2.1.

Konstrukcja sań musi uniemożliwiać odkształcenia stałe po badaniu. Jeżeli górne kotwiczenie ma regulowaną wysokość, należy je ustawić najbliżej środkowego położenia dopuszczonego w projekcie.

3.1.2.2.

3.1.2.3.

3.1.2.4.

3.1.3.

3.1.3.1.

3.1.4.

3.1.4.1.

Jeżeli producent nie podał specyfikacji, stosuje się procedury określone w pkt 3.1.4.2-3.1.4.5.

3.1.4.2.

Jeżeli w połowie odległości między tymi pozycjami nie ma pozycji regulacji, siedzenie należy ustawić w połowie odległości między pozycją najbardziej wysuniętą do przodu a najbardziej wysuniętą do tyłu. Należy wykorzystać pozycję regulacji najbliższą od tyłu do punktu środkowego.

3.1.4.3.

3.1.4.4.

3.1.4.5.

3.1.4.6.

3.1.5.

3.1.5.1.

3.1.5.2.

3.1.5.2.1.

3.1.5.2.2.

Jeżeli zagłówek ma pozycję blokowania w odległości 10 mm w górę od geometrycznej pozycji środkowej, pozycja ta będzie pozycją badania. Jeżeli zagłówek nie ma pozycji blokowania w odległości 10 mm w górę od geometrycznej pozycji środkowej, to pozycją badania będzie następna pozycja blokowania ku dołowi. Określa się ją w stosunku do szczytu zagłówka.

1:

Zagłówek w najniższej pozycji.

2:

Zagłówek w najwyższej pozycji.

3:

Pozycja badania.

Pozycja środkowa w poziomie między najniższą a najwyższą pozycją zagłówka.

3.1.6.

3.1.6.1.

W celu zweryfikowania określonej przez producenta relacji punktu „H" do punktu „R50" należy zastosować procedurę określoną w załączniku 3.

Wzajemne położenie punktu „R" i punktu „H" uważa się za zadowalające dla danego miejsca siedzącego, jeżeli rzeczywisty punkt „H" leży w obrębie kwadratu o długości boku 50 mm, a przekątne poziomych i pionowych boków kwadratu F przecinają się w punkcie „R50" oraz rzeczywisty kąt tułowia znajduje się w zakresie 5° konstrukcyjnego kąta tułowia.

3.1.6.2.

Położenie odniesienia tyłu głowy manekina BioRID II ONZ to położenie tyłu głowy określone dla 50. percentyla w tabeli 10-1 w załączniku 10 do niniejszego regulaminu w odniesieniu do określonego kąta tułowia, pomniejszone o 15 mm (przez zwiększenie prześwitu w sposób pokazany na rys. 14-2 poniżej).

Jeżeli nie określono konstrukcyjnego kąta tułowia, należy ustawić kąt zgodnie z pkt 3.1.4.6. W przypadku korzystania z tabeli 10-1 w załączniku 10 należy stosować zarówno zmierzony punkt „H", jak i kąt.

3.1.7.

3.1.7.1.

3.1.7.2.

3.1.7.3.

3.1.7.4.

3.1.7.5.

3.1.7.6.

3.1.7.7.

3.1.7.7.1.

3.1.7.7.2.

3.1.7.7.2.1.

3.1.7.7.2.2.

3.1.7.8.

3.1.7.8.1.

3.1.7.8.2.

3.1.8.

3.1.8.1.

4.1.

Korytarze impulsu przedstawiono na rys. 14-3. Przyspieszenie sań należy regulować w obrębie korytarzy opisanych na rys. 14-3 i w tabeli 14-1 dla całego przedziału czasu od 0 do 0,15 s. Impuls sań musi spełniać wymagania określone w tabeli 14-2.

4.1.1.

4.1.1.1.

Aby zapewnić, by szum o niskim poziomie nie wpływał na wyniki, sygnał przyspieszenia jest filtrowany za pomocą filtra CFC60. Filtr CFC60 stosuje się zgodnie z SAE J211 do sygnałów przyspieszenia sań.

4.1.1.2.

T0 (Tzero) określa się jako moment na 5,8 ms przed osiągnięciem przez przyspieszenie sań filtrowane filtrem CFC60 wartości 1,0 g.

4.1.1.3.

Czas, w którym przyspieszenie sań filtrowane filtrem CFC60 po raz pierwszy wynosi < 0 g, określa się jako T(end).

4.1.1.4.

Przedział czasu dla korytarza impulsu sań definiuje się jako dT = T(end) - T0.

4.1.1.5.

Moment rozpoczęcia kontaktu z zagłówkiem, T-HRCstart, definiuje się jako czas (obliczony od momentu T = 0) pierwszego kontaktu między tyłem głowy manekina a zagłówkiem, w przypadku gdy następujący po nim ciągły czas kontaktu przekracza 40 ms. T-HRCstart wyraża się w ms i zaokrągla do jednego miejsca po przecinku. Zaokrąglenie czasu kontaktu do dwóch miejsc po przecinku (do 1 ms) jest dopuszczalne, jeżeli można udowodnić, że wartość ta wynika ze złego stanu styków elektrycznych; należy jednak zbadać tę sytuacje na podstawie filmu, aby upewnić się, czy przerwy w kontakcie nie wynikają ze zjawisk biomechanicznych, takich jak unoszenie się manekina, zapadanie się zagłówka lub oparcia siedzenia, czy „odbijanie się" głowy podczas niestrukturalnego kontaktu z zagłówkiem. W przypadku kolejnych kryteriów należy również ustalić moment zakończenia kontaktu z zagłówkiem, tj. T-HRCend. Definiuje się go jako czas, w którym głowa po raz pierwszy traci kontakt z zagłówkiem, przy czym następujący po nim ciągły czas utraty kontaktu przekracza 40 ms.

4.2.

Dane dotyczące pomiarów elektrycznych następujących parametrów uzyskane z przyspieszeniomierzy i ogniw obciążnikowych zamontowanych na odpowiednich częściach manekina i na saniach muszą być rejestrowane od momentu poprzedzającego uderzenie o 20 ms do momentu następującego 300 ms po uderzeniu lub później:

4.3.

Kryteria obrażeń dla manekina oblicza się z wykorzystaniem niżej opisanej metody na podstawie kształtu fali określonego w pkt 4.3.

4.3.1.

Parametr „kryterium urazu szyi" (NIC) wyznacza się na podstawie prędkości głowy w stosunku do kręgu T1 i przyspieszenia poziomego. Każde przyspieszenie oblicza się w metrach na sekundę do kwadratu (m/s2), a przyspieszenie wzdłużne głowy filtruje się przez CFC 60. Przyspieszenie kręgu T1 jest mierzone po obu stronach, ale w obliczeniach NIC wykorzystuje się średnią z przyspieszeń po lewej i prawej stronie, które zostały przefiltrowane przez CFC 60.

To przyspieszenie średnie wyznacza się w następujący sposób:

„Względne przyspieszenie wzdłużne" między głową a kręgiem T1 (

Przyspieszenie to oblicza się w następujący sposób:

„Względną prędkość wzdłużną" między głową a kręgiem T1 (

Kanał parametru NIC oblicza się następnie jako kombinację przyspieszenia względnego pomnożonego przez 0,2 i dodanego do kwadratu prędkości względnej. Obliczeń dokonuje się za pomocą następującego równania:

Maksymalną całkowitą wartość parametru NIC (NICmax) wyznacza się, uwzględniając jedynie część danych od T = 0 (początek badania) do T-HRC(end) (koniec kontaktu głowy z zagłówkiem) w następujący sposób:

4.3.2.

Są to siły ścinające mierzone przez ogniwa obciążnikowe na górnej i dolnej części szyi manekina, oceniane przed momentem odbicia.

Jeżeli oprzyrządowanie jest skonfigurowane zgodnie z normą SAE J211, względny ruch głowy do tyłu uważa się za dodatni, a względny ruch głowy do przodu za ujemny.

Dane filtruje się za pomocą CFC 1000 i określa się maksymalną wartość bezwzględną siły, uwzględniając część danych od T = 0 do T-HRC(end) w następujący sposób:

4.3.3.

Jest to moment obrotu osiowego bocznego mierzony przez ogniwo obciążnikowe na górnej części szyi manekina, oceniany przed momentem odbicia.

Jeżeli oprzyrządowanie jest skonfigurowane zgodnie z normą SAE J211, dodatni moment obrotu osiowego bocznego wskazuje na zgięcie szyi (obrót głowy do przodu), a ujemny moment obrotu osiowego bocznego wskazuje na wydłużenie (obrót głowy do tyłu). Dane filtruje się za pomocą CFC 600. Ze względu na budowę manekina należy następnie wprowadzić poprawkę w celu przeliczenia rzeczywistego momentu zmierzonego przez ogniwo obciążnikowe na górnej części szyi na moment dotyczący kłykcia potylicznego (OC), w sposób przedstawiony poniżej:

D = 0,01778

Maksymalną wartość bezwzględną momentu OC określa się, uwzględniając część danych od T = 0 do T-HRC(end).

4.3.4.

Jest to moment obrotu osiowego bocznego mierzony przez ogniwo obciążnikowe na dolnej części szyi manekina, oceniany przed momentem odbicia.

Jeżeli oprzyrządowanie jest skonfigurowane zgodnie z normą SAE J211, dodatni moment obrotu osiowego bocznego wskazuje na zgięcie szyi (obrót głowy do przodu), a ujemny moment obrotu osiowego bocznego wskazuje na wydłużenie (obrót głowy do tyłu). Dane filtruje się za pomocą CFC 600 i określa się maksymalną wartość bezwzględną momentu, uwzględniając część danych od T = 0 do T-HRC(end) w następujący sposób:

2.1.

2.1.1.

2.1.2.

2.1.3.

2.1.4.

2.2.

Do badania można wykorzystać ciało człowieka o wadze od 47 do 51 kg i wzroście od 140 do 150 cm. Ciało należy ubrać w bawełnianą koszulkę, długie bawełniane spodnie i buty sportowe. Podana waga i wzrost obejmuje odzież.

2.2.1.

2.2.2.

2.2.3.

2.2.4.

2.2.5.

2.2.6.

2.2.6.1.

2.2.6.2.

2.2.6.3.

2.2.7.

2.2.7.1.

2.2.7.2.

2.2.7.3.

2.3.

2.4.

3.1.

3.1.1.

3.1.2.

3.1.3.

4.1.

4.2.

4.2.1.

4.2.2.

4.2.3.

4.2.4.

4.2.5.

5.1.

5.2.

5.3.

5.4.